"მთავარია ჯანმრთელი იყოს" - ფეხმძიმე ქალი, თავის უშნოდ გამობერილ მუცელს უყურებს და გულის სიღრმეში მაინც იმედოვნებს, რომ მისი შვილი ყველაზე ლამაზი, ჭკვიანი და მაგარი იქნება.
"ნუ ახლა, ჯექსონს, მოცარტს ან შექსპირს ალბათ ვერ გააჩენს, მაგრამ რაღაცით მაინც განსაკუთრებული იქნება მისი ბავშვი" - ასე ფიქრობს.
"ბევრ მასწავლებლებთან ატარებს და ქვეყნის მომავალი პრეზიდენტი ან პრემიერ-მინისტრი ხომ გახდება კაცო"..."ან და, მეცნიერი და აინშატაინი თუ არა, ცნობილი ფეხბურთელი მაინც იქნება,
ბურთით თამაშს ხომ არ უნდა დიდი ჭკუა".
მერე
ბავშვი იბადება და მოსიყვარულე დედიკო ცოტა მოგვიანებით ხვდება, რომ მისი პირმშო წიგნების კითხვას გენიოსივით, ორი წლის ასაკში არ იწყებს, სამი წლის ასაკში კი, ლექსებს არ წერს. 7 წლის ასაკში, არ იწყებს ნოტების აწყობას და გამრავლების ტაბულასაც ძლივს იმახსოვრებს. ანუ ჩვეულებრივი ბავშვია, ისეთი რომლებიც სხვებსაც ჰყავთ.
„ჰმ, აშკარაა, რომ მოცარტი ან დიდი მუსიკოსი ამისგან არ გამოვა, მაგრამ არაუშავს, ჯერ ყველაფერი წინ აქვს. აინშტაინიც ოროსანი იყო, მაგრამ ბოლოს ხომ გახდა აინშტაინი!“ - თავს იმშვიდებს დედიკო.
„ჰმ, აშკარაა, რომ მოცარტი ან დიდი მუსიკოსი ამისგან არ გამოვა, მაგრამ არაუშავს, ჯერ ყველაფერი წინ აქვს. აინშტაინიც ოროსანი იყო, მაგრამ ბოლოს ხომ გახდა აინშტაინი!“ - თავს იმშვიდებს დედიკო.
ზოგი კი, არ ეშვება და დაუღალავი ჟინით, თავის აუსურელებელი ოცნებების საწყალ ბავშვზე პროეცირებას ახდენს:
თვითონ მოდელობაზე და სინდი კროუფორდობაზე ოცნებობდა და ახლა თავის პუთკუნა გოგონასაც უშლის ჭამას, იმ იმედით, რომ "ეს მაინც მოხვდება დიდ პოდიუმზე და ქვეყანას ასახელებს".
თვითონ მოდელობაზე და სინდი კროუფორდობაზე ოცნებობდა და ახლა თავის პუთკუნა გოგონასაც უშლის ჭამას, იმ იმედით, რომ "ეს მაინც მოხვდება დიდ პოდიუმზე და ქვეყანას ასახელებს".
ან საწყალ ბავშს 24 საათი სწავლით ახრჩობს იმ იმედით, რომ "ჰარვადში ისწავლის" და "პრემიერ-მინისტრი გახდება".
ეჰ, როცა არაფერი არ გამოდის.. არადა, რას იტრაბახებდა სხვა ქათმუშკებთან გენიალური შვილით, რა პოსტებს დაწერდა ფეისბუკზე, მაგრამ სამწუხაროდ ბავშვს "გენიალურობის" არაფერი ეტყობა.
ყველაზე
დიდ იმედგაცრუებას კი, ამბიციური დედიკო ბავშვთა საფეხბურთო კლუბში განიცდის,
სადაც აღმოჩნდება, რომ იქ მიყვანილი ყველა ბავშვიც თურმე „გენიოსია“ და ყველა მომავალი „რონალდოა“.
მათი არანაკლებად ამბიციური დედიკოები
კი, ლაპარაკს არ აცლიან, თავიანთი შვილების ქება-დიდებით.
მერე იწყება შეგუების ეტაპი: „მერე რა რომ გენიოსი არაა, მაინც გენიალურია,
იმიტომ, რომ ჩემია“ . და ამ ეტაპის გვერდითი მოვლენების სახით, იწყება მარაზმი სოციალურ ქსელებში და ყველანი ვუყურებთ "რეალითი
შოუს", თუ რას ჭამს, როგორ სძინავს, როგორ გადის კუჭზე, რას მღერის და რას ხატავს დღის განმავლობაში სხვისი პატარა
„გენიოსი“.
იწყება პატარა „გენიოსების“ „ფრთიანი ფრაზების" ან "სიბრძნეების" დაპოსტვა: ნინიკომ ეს თქვა, დათუნამ ის თქვა
და ასე შემდეგ.
ფეისბუკზე ასეთი საინტერესო სტატუსი შემხვდა: "დათამ თქვა მაკარონი მიყვარს, კარტოფილი არაო! " ამ სტატუსს 20 წუთში 200 ლაიქი ჰქონდა. 7 წლის დათას კარტოფილი ჰყვარებია. გენიალურია, ტაში დავუკრათ დათას და მის
დედიკოს!
ასეთი დედების ფილოსოფია: ნუ ახლა, მე დიდი ვერაფერი გავხდი, მაგრამ ნახეთ, რა მაგარი შვილი გავაჩინე და ა.შ.
მოკლედ, მოეშვით ამ "გენიოსობანას"! დაშოშმინდით, დაწყნარდით! გენიოსი კი არა, ბედნიერი, სიცოცხლით სავსე, კეთილი ბავშვები უნდა გაზარდოთ!
