პატრიოტიზმი - არამზადების უკანასკნელი თავშესაფარი

„Patriotism is the last refuge of a scoundrel“
„პატრიოტიზმი - არამზადების უკანასკნელი თავშესაფარია“
სემუელ ჯონსონი

„არ მესმის რატომ უნდა ვიყო პატრიოტი! ასეთი გრძნობები საერთოდ არ გამაჩნია! კოსმოპოლიტი ვარ“ - ასე მითხრა ერთმა საკმაოდ განათლებულმა და საღად მოაზროვნე თანამედროვე ქართველმა ახალგაზრდამ.

ის თავს კოსმოპოლიტად თვლიდა და თავისი დამაჯერებელი არგუმენტებიც ჰქონდა. 

მის ასალაპარაკებლად განგებ ვაღიზიანებდი: "პატრიოტი უნდა იყო, რაის ბარსელონა და მანჩესტერი, "მხოლოდ დინამო, დინამო" უნდა იყვირო!".

"ყოველ წელს დავიდ გარეჯთან უნდა წახდიდე და იყვირო, "გარეჯი ჩვენია, ამოწყდით თათრებო და ოსმალებო!"

მისთვის სტანდარტული კითხვა რომ დამესვა: „ხარ თუ არა პატრიოტი?“, ალბათ ასე გაცხარებულად და ემოციურად ვერ ამიხსნიდა თავის კოსმოპოლიტურ პოზიციას. 

იმ პერიოდში, ჩემს პატრიოტიზმზე დავფიქრდი. გამოდის, რომ თურმე ორი სამშობლო მაქვს: ერთი „დე-ფაქტო“, რომელშიც დავიბადე და მეორე - „ისტორიული“ სამშობლო.  დე-ფაქტო სამშობლოში (სადაც დავიბადე) "მეორე ხარისხოვანი მოქალაქის კომპლექსის" დასაძლევად დიდი დრო დამჭირდა. არა, შოვინიზმი მე პირადად არ შემხებია, მაგრამ ჩვენს რეალობაში რომ არსებობს ვხედავდი. შოვინიზმი ძირითადად, პროვინციელებისგან, სოფლის ისტორიის მასწავლებლების მიერ მოწამლული ძველი თაობისგან იგრძნობოდა. განათლებულ ახალგაზრდებს ეს მომენტები ჰკიდიათ.  ეგრეთ წოდებული „ისტორიული“ სამშობლოს, ანუ აზერბაიჯანის პატრიოტობაზე კი, რა გითხრათ აბა, რა ვიცი? ათ წელიწადში ერთხელაც არ მივდივარ იქ.

სწორედ იმ მეორე ხარისხოვანი მოქალაქის კომპლექსის დაძლევის პერიოდში ჩემს თანატოლებში პატრიოტიზმის თემაზე მინი-გამოკითხვებს ვატარებდი და ადამიანებს ვეკითხებოდი: რა არის პატრიოტიზმი? 

ასეთი დასკვნა გავაკეთე: რომ ჰკითხო, თეორიულად ვითომ ყველა პატრიოტია, მაგრამ პრაქტიკაში ყველა ადამიანის კომფორტი მისთვის ყველაფერზე მაღლა დგას. ანუ, როგორც აწყობს, ისეთია. საქმეს როგორც სჭირდება. მარტო კომფორტიც არაა. საკუთარ ქვეყანაში სამსახურს რომ ვერ იპოვი, პატრიოტიზმის თავიც აღარ გექნება.

მაგალითად, შეგიძლია მთელი ცხოვრება ამერიკაში ტუალეტები რეცხო და იქიდან საქართველოს "ეპატრიოტო". ასეთი უცნაური ტიპები ვართ. აქ დარჩენა და ქვეყნის კეთილდღეობისთვის ბრძოლა არავის უნდა. ყველას თანამედროვე სამყაროში მოხვედრა, აქედან გაქცევა უნდა. 

ჩემს გარდა. მხოლოდ მე არ მომსვლია აზრად აქედან წავლა. 

იმასაც ვხედავ, რომ ზოგიერთ ცნობილ "პატრიოტებს" ფულს რომ დაანახებ, მეზობელ ქვეყნებს ტრაქში უძვრებიან, მერე იქიდან შემოსავალი რომ დააკლდებათ ისევ დავით გარეჯი ახსენდებათ. 

კი ბატონო, დავით გარეჯი - საქართველოა! ისიც ვიცი, რომ აზერებს ის დიდად არც სჭირდებათ. რაღაც მომენტამდე არც ახსენდებათ მისი არსებობა. 

მაგრამ, პატრიოტიზმის ინდიკატორი ეს არაა.

მოკლედ, გასაგებია, საქართველოში უამრავი ადამიანი თავს კომფორტულად ვერ გრძნობს და ყველა აქედან წასვლაზე ოცნებობს. ამბობენ რომ არ აქვთ ისეთი სამსახური და ანაზღაურება, როგორიც უნდათ, ვერ იღებენ კარგ განათლებას. აქ არსებული პირობები ვერ აკმაყოფილებთ და საერთოდ ბევრი მიზეზი აქვთ ქვეყნის დასატოვებლად. ვისაც ქვეყნიდან წასვლის შანსი აქვს ყველა მიდის. ვინც ვერ მიდის, წასვლაზე ოცნებობს. 

ქვეყანის განვითარების პროცესებში მონაწილეობის მიღება არავის არ უნდა. აქედან წასულებს კი, დაბრუნება არ უნდათ.

ზოგჯერ ჟურნალისტები ქართველ ემიგრანტებს თითქმის ძალით ათქმევინებენ, რომ „იცით, საქართველო ძალიან გვენატრება, მაგრამ ხელისუფლებაა საზიზღარი, სათანადო პირობებს არ გვიქმნიდა და იქ ვერ ვიცხოვრებდითო“. 

ეს რა თქმა უნდა, ტყულილია!

დაბრუნება თუნდაც იმიტომ არ უნდათ, რომ პროვინციული ქვეყნიდან, პატარა სოფლიდან თანამედროვე სამყაროში გადაბარგდნენ და სულ ცალ ფეხზე ჰკიდიათ პატრიოტიზმი. განათლეული ახალგაზრდების უმრავლესობა  კოსმოპოლიტიზმისკენ  მიისწრაფვის.

აბა ახლა რა გამოდის? იტოგში, ვის სჭირდება პატრიოტიზმი? მარტო იმ ხაშლამა ჩუნგა-ჩანგას, შალიკო ნათელაშვილს და სხვა პროვოკატოტებს? ვითომ? უანგაროდ? 

განა პატრიოტიზმი პროვოკაცია და ეთნიკური შუღლის ჩაგდებაა? 

ნუ კაი, პოლიტიკური ძალების თუ პარტიების "ურა-პატრიოტიზმის" და კლოუნადის მიზანი გასაგებია. შალვა ყვირის, იმიტომ, რომ უნდა, რომ დააპურონ. დააპურებენ და გაჩუმდება დროებით. 

შალვა და მისნაირები თუ "პატრიოტები" არიან, ხომ უნდა იცოდნენ, რომ  ეთნიკური კონფლიქტის გაღვივება და ხალხის წაქეზება ქვეყნისთვის საზიანოა? ხომ უნდა იცოდეს, რომ ომი ძალების სიმრავლეზე და მორევაზეა და არავის არ მოუტანს ხეირს. 

ხშირად ოპოზოციური პარტიები ურა-პატრიოტიზმის ბოროტად გამოყენებით ხელისუფლების დისკრედიტაციას ცდილობენ. ხომ ცხადია, რომ დესტრუქციულ ოპოზიციას ცალ ფეხზე ჰკიდია პატრიოტობაც და დავიდ გარეჯიც. 

სასულიერო პირების, ამ ანაფორიანი მაფიის ამბიციათა სიგრძეც გასაგებია. ხალხს განსაკუთრებული უნამუსობით აქეზებენ - „აზერბაიჯანს ომი გამოვუცხადოთ“! ქვემო-ქართლში მცხოვრები აზერები ავაწიოკოთ"! 

დავით გარეჯის გამო აზერბაიჯანთან შეიარაღებული კონფლიქტი რომც დაიწყოს, ფრონტის წინა ხაზზე ზვიად ძიძიგური, ხაშლამა ჩუნგა-ჩანგა, ჯონდი ბაღათურია, ანაფორიანი მაფიის წევრები და სხვა „ურა-პატრიოტები“ ან მათი შვილები არ წავლენ გენაცვალე! არა, ისინი პირველები დაიმალებიან. ომში კი, მათი უპასუხისმგებლო პროპაგანდის მსხვერპლები წავლენ. 

ანუ შენ და შენი შვილი წახვალთ და მოდით გონს მოვეგოთ რა!

ქვეყანა კი პროვოკაციებით კი არა, კარგი საქმეებით ვასახელოთ!!

ნამდვილი პატრიოტიზმი  ომსა და მსხვერპლს არ უნდა ითხოვდეს! 

დავით გარეჯი საქართველოა