მე სოციოპატი

თურმე ადამიანების გადამტერება ყოველგვარი კონფლიქტის, ცუდი მზერის, ან აუგი სიტყვის გარეშეც შეიძლება. 

დაბალი თვითშეფასების მქონე ადამიანებისთვის იგნორი ყველაზე შეურაცხმყოფელი და მტკივნეულია. ეს ჩემთვისაა ალოგიკური და გაუგებარი ის, თუ რატომ უნდა მეწყინოს ადამიანის, რომელსაც არ ვაინტერესებ, მაგრამ ბევრი ასე არ თვლის. 

თურმე უნდა გაინტერესებდეს. ფეხებზეც რომ გეკიდოს, მაინც ვალდებული ხარ, გამოელაპარაკო და მოიკითხო. ამას ადამიანები "ზრდილობას" ეძახიან. თუ გეტყობა, რომ გარკვეული ინდივიდი მაგრად გკიდია, ესეგი "უზრდელი" ხარ. 

ყოველდღე ერთსა და იგივე დროს, მაღაზიაში, ტრანსპორტში, სამსახურში ან სხვა ადგილას, სადაც რეგულარულად დადიხარ, ათასი ჯურის ხალხს ხვდები და ყველას მოკითხვის და ყველასთან "ზრდილობიანად" გამოლაპარაკების ენერგია საიდან უნდა გქონდეს მოცლილი თუ არ ხარ? 

ადამიანებთან, რომლებიც ჩემში მცირე ინტერესსაც არ იწვევენ, გამოლაპარეკებაც მეზარება და ძალიან მღლის. რატომ უნდა დავხარჯო დრო ისეთ ნათესავებზე ან კოლეგებზე, რომლებთანაც საერთო არაფერი მაქვს? 

თურმე "კოლეგიალურობის" ან "ზრდილობის" გამო თავი უნდა მოიკატუნო, ვითომ  დიდ პატივს სცემ. თუ არადა ცუდი ადამიანი ხარ. მხოლოდ გულგრილობის გამო უკვე ცუდი ადამიანი ხარ. 

ადამიანებს შეუძლიათ მთელი დღე ერთმანეთზე სისაძაგლეები ილაპარაკონ, ერთმანეთს საქმე გაუფუჭონ, მერე კი "კოლეგიალურობის მაგალითის" ან "ზრდილობიანი" გოგო/ბიჭების როლი ითამაშონ. 

საერთოდ არაფერი რომ არ ილაპარაკო, არაფერი რომ არ თქვა და უბრალოდ თავი შორს დაიჭირო, შენი "ცოდვა", ყველა ინტრიგანის და ჭორიკანას "ცოდვაზე" ხუთასჯერ უფრო მძიმე ხდება. 

სოციოპათიის მშვენიერი მხარე ის არის, რომ შეგიძლია დაიკიდო ყველა ინდივიდი, ვისაც მუტანტად თვლი და ახლოს არ მიუშვა. მე არ ვარ ის ტიპი, რომელიც "სხვებს ისეთად იღებს, როგორებიც არიან". არ ვაწუხებ, არ შემაწუხოს. 

ამ გიჟ-გადარეულ სამყაროში, შენთვის მისაღები ახლობლების წრე თუ არ შექმენი და სელექციური გადარჩევა თუ არ ჩაატარე, შეუძლებელია შენც არ გაგიჟდე.