Побывать в Париже и умереть..
ერთი კვირის წინ ჩემი ნათესავი პარიზში მიდიოდა.
- "რომ ჩახვალ, პირველივე დღეს, აუცილებლად ეიფელთან სურათი გადაიღე და ფბ-ზე დაპოსტე მეთქი" - ვიხუმრე ჩემი ჭკუით.
- "აუცილებლად რატომ?"
- "იმიტომ, რომ პარიზში მოხვედრის და ეიფელთან სურათის გადაღების შემდეგ, ყველა ადამიანის ცხოვრების მისია შესრულებულია და იმ "მიღწევის" მერე თამამად და არხეინად შეუძლია მოკვდეს" - ძაააააააან დებილურად ვიხუმრე.
- "იცი რა, დიახაც. მე მთელი ცხოვრება მინდოდა ეიფელთან სურათის გადაღება, ყველას აქვს იქ სურათი და მე რატომ არ უნდა მქონდეს? ახლა ამის შანსი მომეცა და გადავიღებ კიდევაც! და საერთოდ, შენს უაზრო ნარცისისტულ სელფებს ნამდვილად ჯობია ეიფელთან ფოტო" - ტიპს სერიოზულად ეწყინა.
(რაში მჭირდებოდა საუბრის გაგრძელება არ ვიცი)
(რაში მჭირდებოდა საუბრის გაგრძელება არ ვიცი)
- "მოიცა, სერიოზულად ამბობ? მართლა ოცნებობდი ეიფელთან ფოტოზე?" -"პლასტინკის შეცვლა" ვცადე, მაგრამ აზრი არ ჰქონდა, ძალიან ღრმად მოხვდა ტიპს გულში.
- "თუ მინდა შადრევანთან გადავიღებ სურათს, თუ მინდა მაღაზიის ვიტრინასთანო, არავისი საქმე არაა" - ისტერიკა დაემართა...
ეიფელთან სელფი გადაიღო თუ არა, არ ვიცი იმიტომ, რომ მეგობრობიდან წამშალა. არადა, მომენტ მაინტერესებს, "შეასრულა ცხოვრების მისია" თუ არა? :)))
