დაბერდი ადამიანურად..

ავტობუსების გაჩერებაზე, საშინელი მოხუცი ქალი ვიღაც ახალგაზრდა ბიჭს არ ეშვებოდა "გზის მეორე მხარეს გადამიყვანე ბებოო, არც მიწისქვეშა გადასასვლელი არ შემიძლიაო და არც მიტუმეტეს ხიდზე ასვლაო". 

იქ ავტომობილების მოძრაობის დროს გადასვლაზე ჯარიმაა, მაგრამ ბებია, ფიცხი მოხუცებისთვის დამახასიათებელი სიჯიუტით ავალდებულებდა ბიჭს: "დამეხმარე კაცო, რანაირი ახალგაზრდა ხარ!". 

ბიჭი აქეთ-იქეთ იყურებოდა და დაკომპლექსებული ხმით: არ შეიძლება ბებო, ვერ გადაგიყვანო - უარს ეუბნებოდა. 

ჩემი დაკომპლექსებული სტუდენტობა გამახსენდა და რაღაცნაირად შემეცოდა ის ბიჭი :)) 

ინტელიგენტურად გამოწყობილი ვინ იცის სად მიდიოდა და თან როგორ არ უნდოდა ძონძებიანი ბებოს ჩახუტება. თანაც მართლა არ შეიძლებოდა იმ გზაზე გადასვლა.ბიჭს ეგონა, რომ განკიცხვით ვუყურებდი და ჩუმად გაეცალა იქაურობას.

ის ბიჭი რო წავიდა, მე გადამეკიდა საშინელი ბებო, მაგრამ, მე არც მორცხვი მოზარდი ვარ და არც ძალიან კეთილი ადამიანი და ფეხებზე მეკიდა ვინ რას იფიქრებდა. არანაირი სურვილი არ მქონდა, აგრესიული ბებერისთვის ხელი მომეკიდა და ორმხრივი მოძრაობის ტრასაზე გავსულვიყავი. 

მგონი იმ ქალს არც ექიმთან და არც ვინმე გარდაცვლილი ნათესავის დაკრძალვაზე არ ეჩქარებოდა. რა ვიცი ვინ იყო აბა? ერთადერთი აზრი მაწუხებდა: ისეთი რა უნდა დაუშავო ღმერთს, რომ 80 წლის ასაკში ქუჩაში მოხეტიალე საცოდაობა იყო?

მეორე ასეთი მოხუცი ქალი სამარშრუტო ტაქსში ვნახე. ბუზღუნებდა და სპეციალურად აღიზიანებდა გარშემომყოფებს, თითქოს თავისი მწარე ხვედრის ჯავრს მათზე იყრიდა.

კიდევ ერთი აგრესიული ბებია აფთიაქში იყო, სადაც ხალხი ვითომ მოთმინებით და „პატივისცემით“, მის უკან, რიგში ზუსტად 25 წუთი იდგა. ბებია კი, აფთიაქში მომუშავე ფარმაცევტს, ყველა მედიკამენტის ფასს და ინსტრუქციებს ეკითხებოდა და ფეხებზე ეკიდა ყველა.

ნიკო ლორთქიფანიძის „თავსაფრიანი დედაკაცი“ მახსენდებოდა და ვფიქრობდი: "ღმერთო, თუ დავბერდები ქუჩაში არ გამიშვა რა"! სახლში დავჯდები, რაღაცეებს შევკერავ-მოვქსოვ, პეჩენიებს გამოვაცხობ, შვილიშვილებს ზღაპრებს წავუკითხავ. ოღონდ ქუჩაში არ ვიხეტიალო.

კარგი მშობელი უნდა იყო და არ უნდა გაზარდო ისეთი ურჩხულები, რომლებიც ქუჩაში გამათხოვრებენ ან ქუჩაში უაზროდ ხეტიალის და გარშემოყოფების ნერვების მოშლის ნებას მოგცემენ. ვინც გინდა იყავი, მაგრამ მომავალზე იფიქრე და საკუთარი თავი ადამიანური სიბერით უზრუნველყავი. 

სანამ მე ცოცხალი ვარ, ჩემი მოხუცებული მშობელი ვერასოდეს ვერ იხეტიალებს ქუჩებში. არც მე გავზრდი ისეთ ურჩხულებს, რომ სიბერეში გარეთ მახეტიალონ.

იხ. პოსტი: ყალბი სიკეთე... სინდისთან ჭიდილი

მზე კი ისევ ამოდის - ცხოვრება ტრაგედიის შემდეგ..

პირველმა რამაც ყველაზე მეტად გამაღიზიანა ჩემი ტრაგედიის მეორე დღეს, მზის ამოსვლა იყო. ისეთი უსუსური და ეგოისტი ხდები ადამიანი, რომ მზეც გაღიზიანებს. მზე მეზიზღებოდა და ვლანძღავდი. "უნამუსო" მზე, როგორ გაბედა და მაინც ამოვიდა როცა მე თავზე დამენგრა ცხოვრება.

მზის სითბოც, გაზაფხულის სურნელიც - ყველაფერი თითქოს ჩემს ჯინაზე, ყველაზე მეტად ზუსტად იმ წელს იგრძნობოდა და ნერვებს მიშლიდა. 

ტრაგედიის შემდეგ ყველაფერი თავის ჩვეულ რიტმში გრძელდება და შენ მარტო რჩები შენს უბედურებასთან ერთად. წარმოუდგენელია ამ მომენტში ბოღმა არ გახრჩობდეს, ბოღმა და ბრაზი იმაზე, რომ ეს დედააფეთქებული ცხოვრება გრძელდება და მას ფეხებზე ჰკიდია შენი ნაკუწებად ჩამსკდარი გული..

ისე, ტრაგედიის „მასშტაბს“ და ადამიანის ემოციურ პსიქოტიპს გააჩნია. ზოგი 85 წლის დედის გარდაცვალებას აზვიადებს და საშინლად განიცდის, ზოგი კი, 25 წლის ძმის გარდაცვალებას უფრო მალე და უფრო ადვილად ეგუება. შვილმკვდარი დედებიც მინახავს, რომლებიც, ერთი შეხედვით თითქოს და „ვითომც არაფერი“ ისე აგრძელებდენ ცხოვრებას, თუმცა, რას გაიგებ ვისი გული რა ნაღველს იტევს, ამიტომ სხვისი განკიცხვა ყველაზე დიდი უნამუსობაა.

ერთი რამ კი, ზუსტად ვიცი, რომ ის საკრალური „სამი წელი“ სიმართლეა. 

როცა ფიქრობ, ღმერთო როდის გამიშვებს ყელში ჩარჩენილი ტკივილი და უცნაური დაძაბულობა, უნდა იცოდე, რომ ახლობლის დაკარგვიდან ზუსტად მესამე წელს რაღაცნაირად მოდიხარ აზრზე. 

არ ვიცი ეს „სამი წელი“ როგორ მოქმედებს შვილმკვდარ დედებზე, მაგრამ სხვა დანარჩენ შემთხვევაში, შველის. ტკივილი რჩება, მაგრამ ყოველ წამს აღარ გაწუხებს და ყოველ ღამე არ ტირი.

ყველაზე დიდი შეცდომა ის არის, რომ ყველას თავის ახლობელზე ჰგონია, ვაიმე ამას რამე რომ მოუვიდეს იმ წამსვე მოვკვდები! იცით რა? შეუძლებელია საკუთარი რეაქციის წინასწარ განსაზღვრა.. უკვე მერე, როდესაც ოდესღაც ცოცხალი საყვარელი ადამიანის მკვდარ, ცივ სხეულს უყურებ და თან ფიქრობ, რომ შენ უნამუსოდ, უსინდისოდ ცოცხალი ხარ, უკვე იმ მომენტშივე ხვდები, გააგრძელებ ცხოვრებას თუ არა. და სხვათაშორის ასეთ მომენტებში ადამიანს რაღაც უცნაური იმუნინეტიც უჩნდება, რომელიც მის გადარჩენას ცდილობს, რაღაც შინაგანი ხმა გიკრძალავს სიკვდილს. 

ხო, საკუთარი თავი გძულს იმის გამო, რომ ცოცხალი ხარ, რომ ცხოვრობ, მაგრამ, თუ არც ინფარქტმა დაგარტყა და არც ინსულტმა და ცოცხალი ხარ და ცხოვრობ, ესეგი ასეა საჭირო! ესეგი ჯერ არაა შენი ამ ქვეყნიდან წასვლის დრო. ესეგი ცხოვრებას სჭირდები და ჯერ არაა შენი მისია დასრულებული.

გადის წლები და ადამიანი ხვდება, რომ მართლაც ასე იყო საჭირო, მართლაც ჯერ გასაკეთებელი საქმეები აქვს. 

არასოდეს არ თქვა, ვაიმე ამას რამე რომ მოუვიდეს მოვკვდები. არ მოკვდები. ათასში მხოლოდ ერთი ალბათობაა, რომ მოკვდე. და კიდევ, არავისი განკიცხვა არ გაბედო. შენ არ იცი, როდის რა დაგემართება და რას იგრძნობ მაშინ..