ერთი ახალგაზრდა ქალი ტელეფონით ვიღაცას სთხოვდა, “აუ, ჩემს მოსვლამდე იქნებ გააკეთოო ღორის თავიო”. ოღჩ! OMG! ღორის თავის სუპს ან ხაშს გულისხმობდა ალბათ!
ვუსმენდი
და ყბა ჩამომივარდა. უცებ წარმოვიდგინე ნაწამები ღორის თავი ტაფაზე და მერე რატომღაც
ბავშვობაში ნანახი ჭიებიანი ცხვრის თავი გამახსენდა. მერე შევღონდი და ადამიანებად წოდებული არსებების ცხოვრების აზრზე შევწუხდი!
რომ ჰკითხო, ყოველი მეორე საშუალოსტატისტიკური ადამიანი სულიერ განვითარებაზე და „ღმერთთან მოახლოვებაზე“ ფიქრობს, მაგრამ რა ჰქნას, ცხოველური საწყისი მასში დომინირებს. ადამიანი ღორის თავებსაც ცეცხლავს!!!.
თავებსაც ჭამენ, კუდებსაც, გენიტალიებსაც და ლამისაა რქებიც შეუჭამონ ცხოველს.
რომ ჰკითხო, ყოველი მეორე საშუალოსტატისტიკური ადამიანი სულიერ განვითარებაზე და „ღმერთთან მოახლოვებაზე“ ფიქრობს, მაგრამ რა ჰქნას, ცხოველური საწყისი მასში დომინირებს. ადამიანი ღორის თავებსაც ცეცხლავს!!!.
თავებსაც ჭამენ, კუდებსაც, გენიტალიებსაც და ლამისაა რქებიც შეუჭამონ ცხოველს.
ეჰ, განა ღორის
თავების ჩაცეცხლვა და მერე ორგანიზმიდან ჭიების განდევნაა თქვენი ცხოვრების აზრი?
ნუ, ძეხვებს, სოსისებს, ბასტურმას, შაურმას და სხვა ნაგავს რომ ჭამ ხანდახან, მესმის, "ადამიანური" მომენტია, მაგრამ, ახალგაზრდა ქალი ისე რამ უნდა გამოგაყლევოს რომ ღორის თავის სუპი-ც მოგინდეს? წლებია ხორცს საერთოდ არ ვჭამ და "ღორის თავის სუპის" წარმოდგენაზე ხომ საერთოდ გადავირიე.
ნუ, ძეხვებს, სოსისებს, ბასტურმას, შაურმას და სხვა ნაგავს რომ ჭამ ხანდახან, მესმის, "ადამიანური" მომენტია, მაგრამ, ახალგაზრდა ქალი ისე რამ უნდა გამოგაყლევოს რომ ღორის თავის სუპი-ც მოგინდეს? წლებია ხორცს საერთოდ არ ვჭამ და "ღორის თავის სუპის" წარმოდგენაზე ხომ საერთოდ გადავირიე.
ეტყობა, რატომღაც, ერთ მომენტში სინდისმა შეაწუხათ.
ერთს, ღორის მწვადების ხსენებაზე მუცელი უყურყურებდა, მაგრამ მაინც ყოყმანობდა, პატარები ცოდოები არიანო იქნებ არ ღირსო.. მეორე მსუნაგი დედაკაცი, კი, რომელიც თვითონაც უკვე მის ფიგგის ჰგავდა თავს იკლავდა: „არა რას ლაპარაკობ, მმმმმმ, გოჭები და ტყემალი! ამის გარეშე ვერ ვიცხოვრებო! ასეთ რამეზე უარი როგორ უნდა ვთქვაო!“
ერთს, ღორის მწვადების ხსენებაზე მუცელი უყურყურებდა, მაგრამ მაინც ყოყმანობდა, პატარები ცოდოები არიანო იქნებ არ ღირსო.. მეორე მსუნაგი დედაკაცი, კი, რომელიც თვითონაც უკვე მის ფიგგის ჰგავდა თავს იკლავდა: „არა რას ლაპარაკობ, მმმმმმ, გოჭები და ტყემალი! ამის გარეშე ვერ ვიცხოვრებო! ასეთ რამეზე უარი როგორ უნდა ვთქვაო!“
ორივე ეს დედაკაცი ვითომ ცხოველების მოყვარულია
და ძაღლები და კატები უყვართ და მათ არ ჭამენ. ნუ ჯერ იმდენად არ შიათ, რომ თავისი ძაღლი შეჭამონ.
მსუნაგი დედაკაცების სიკეთე რატომღაც შერჩევითია. მათი უნამუსო მუცლის მსხვერპლები ჯერ-ჯერობით, მხოლოდ გოჭები
და ბატკნები არიან! ძალიან თუ მოშივდებათ, თავის ძაღლებსაც შეჭამენ ალბათ.
ერთი საინტერესო ფაქტი უნდა გითხრათ გოჭისტ ქალებზე! ეს აქსიომაა: ღორის ხაშის და მწვადების მოყვარული გოგო ნელ-ნელა „მის ფიგგი“ ხდება ანუ, ღორს ემსგავსება! კი არ სუქდება, სიფათით ემსგავსება ღორს!
ნუ ჭამ ცხოველებს! თუ გშია ქმარი შეჭამე!
