მახინჯომანია - უშნო ქალების ტრიუმფი

"Не родись красивой"

წლების წინ ერთ ორგანიზაციაში მუშაობის დროს ფეხმძიმე ქალი შემხვდა. მე-7 თუ მე-6 თვეზე იყო. იმდენად მახინჯი მომეჩვენა, რომ მის ასაკსაც ვერ ვადგენდი. 

ფეხმძიმობა ხომ თავისთავად ცვლის სახის ნაკვთებს, მაგრამ ეს გოგო თუ ქალი, თავისი განიერი ცხვირით და უხეში პირით ძალიან ცუდი იყო და ვიფიქრე: ო მაი გად, ეს ქალი რომელი ჭკუის პატრონმა დააორსულა? ბებიაჩემის არ იყოს, ალბათ "ლიოთჩიკის" გული ჰქონია ვაჟკაცს! 

ვიფიქრე, მისი ქმარი ალბათ ვიღაცა მახინჯი "ნეუდაჩნიკია", რომელიც ცოლის ხარჯზე ცხოვრობს. მაგრამ, სამსახურში საკმაოდ სიმპაურმა ქმარმა მოაკითხა. ისიც რომელიღაცა ბანკში მუშაობდა, ანუ მთლად წყალწაღებული ჩლუნგიც არ იყო! 

გაოგნებული ვუყურებდი იმ წყვილს და ერთი ჩემი ნათესავი გამახსენდა, რომელიც ყვებოდა, რომ წლებია, დილაობით ცოლის დასიებულ სიფათს ზიზღის გარეშე ვერ უყურებდა, მაგრამ 25 წელი იცხოვრეს ერთად და 3 შვილი ჰყავდათ. 

თურმე ასე ცხოვრობს ხალხი წლებით და ყველას თავის მიზეზი გააჩნია "ოჯახის" შესაქმნელად და შესანარჩუნებლად. 

ადრე მეგონა, რომ ნიანგის სიფათიან ქალებს ზედაც არ უყურებს არავინ. სექსიც მხოლოდ მესამე ხარისხოვან კაცებთან აქვთ. უშნო გოგოების ლამაზ ბიჭებთან ქორწინება ძლიერი "ტრენდი" რომ იყო მერე აღმოვაჩინე. 

სანამ ლამაზი ქალი თავს იფასებს და ჯერ მხოლოდ თავის წარმოსახვაში არსებულ ურთიერთობაზე დაუსრულებელ ანალიზებს აკეთებს, იმ დროს გომბეშო თავგანწირულად აქტიურობს, ერთი წამითაც არ ტოვებს თავის არჩეულ მამაკაცს და ბოლოს იგებს კიდევაც!

ასე ხშირად ხდება. ყველა კაცი ამბიციური და ძლიერი ხასიათის ხომ არაა. ბევრს მახინჯი, მაგრამ აქტიური, ყოჩაღი და რა ტქმა უნდა, ფინანსურად შეძლებული ქალის ყურადღება უჩევნია, რომელიც მისგან მხოლოდ "ფიზიკურ დასწრებას" ითხოვს, დანარჩენ ყველაფერს კი თვითონ აგვარებს. 

ჰო აბა, მარტო ქალებს კი არ უნდათ სარფიანად გათხოვება! კაცებიც ეძებენ საყრდენს :)))

და მერე რა, რომ ფულით ნაყიდ ქმარს თავის ძაღლთან უფრო მეტი სელფი აქვს, ვიდრე გომბეშო ცოლთან.. 

ასეთი "კარგი ბიჭების" დედიკოებსაც ზუსტად ასეთი რძლები უნდათ. "ჩემს ბიჭუნას კარგად აჭმევს და მეორე დედიკოსავით მოუვლისო" - ფიქრობენ. 

სულ ტყუილად ეშინიათ ქალებს მათზე უფრო ლამაზი ქალების და ტყუილად აღიქვამენ მათ სერიოზულ კონკურენტებად. 

ლამაზებს სხვანაირი ფსიქიკა აქვთ და ულამაზო ვირთხასავით სხარტად და პრაქტიკულად ვერ აზროვნებენ. 

პირველ რიგში, შენი საყვარელი კაცის სიახლოვეში მოპარპაშე მახინჯი გოგოს ლიკვიდაცია უნდა მოახდინო! იმიტომ, რომ ლამაზი გოგოები კი არა, ზუსტად ის წაგართმევს კაცს, დიახ, შტურმით აიღებს, იყიდის კაცს, "ეკზოტიკურ კურორტზე" წაიყვანს, მაგრამ ფაქტია, რომ შენ ხახამშრალს დაგტოვებს! 

სასაცილო/სატირალი ისტორია მქონდა წლების წინ: კაი ხანი შორიდან ვეტრფოდი ერთ გიგანტ-აპოლონს, ყველა გამვლელ-გამომვლელ ლამაზ გოგოზე და ფიტნეს-ქალებზე ვეჭვიანობდი და ვფიქრობდი, ვაუ, ნეტავ ამას როგორი ქალები მოსწონს? ალბათ მინიმუმ ადრიანა ლიმა უნდა! და ერთ მშვენიერ დღეს ისეთ უცნაურ არსებასთან ვნახე, ყბა ჩამომივარდა. ისიც ვერ გავარჩიე ქალი ახალგაზრდა იყო თუ ბებერი, გამხდარი თუ მსუქანი. ერთი ის შევამჩნიე, რომ ჩემი თამილა ბიცოლასნაირი თეთრი ქოშები ეცვა და ფეხმძიმედ იყო. 

ნუ, შოკიც, არის და შოკიც! კაცი რომელიმე ლამაზ ქალთან რომ ნახო, ჩვეულებრივად იეჭვიანებ, დეპრესიაში ჩავარდები და თვითშეფასებაც დაგივარდება, მაგრამ აქ უბრალოდ აზროვნების უნარი დამეკარგა: ეს რა იყო? რას უნდა ნიშნავდეს? ერთი შეხედვით იდეალურ კაცს რა უნდა უნდოდეს იმ გომბეშოსთან? 

- იქნებ ეს შენი აპოლონი იმპოტენტია და იმ ყბიან ქალთან გრძნობს თავს მშვიდად? - "იექსპერტა" ჩემმა მეგობარმა.

- არა გოგო რა იმპოტენტი, ალფონსია რა ჩვეულებრივი და ქალის ხარჯზე ცხოვრობს! - "დიაგნოზი დაუსვა" მეორემ. 

აჰა, იქნებ იმპოტენტია, იქნებ ქალის ხარჩზე მცხოვრები ალფონსია, ან იქნებ რა, იქნებ რა! მიზეზს რა მნიშვნელობა აქვს? ან თუ სიყვარულია, რა ტიპის სიყვარულია ეს?

ბებიაჩემი ამბობდა სილამაზე მთავარი არ არისო, ქალი ყოჩაღი უნდა იყოსო, მაშინ სულ ვიცინოდით რას უბერავს ეს ქალიო! არადა, ყველაფერს გეფიცებით, მართალი იყო ბებია. სიყოჩაღეში ზუსტად რას გულისხმობდა არ ვიცი, მაგრამ გომბეშო ქალები ძაან ყოჩაღები არიან და დიდი მოთმინებით, მეთოდურად აღწევენ მიზნამდე! 

P.S. 

კარგი ამბავი მახინჯი გოგოებისთვის - შენი რჩეული მამაკაცი შენი იქნება. თან ამისთვის არც დიეტა და არც ფიტნესი არ გჭირდება, დაიკიდე (მაინც არ გიშველის).  მაქსიმუმ რაც გჭირდება,  ეს არის კარგი ხელფასი, ბებია-ბაბუასგან დარჩენილი უძრავი ქონება და სოლარიუმის "ზაგარი", იმისთვის რომ, საჯდომზე ამოსული მუწუკები და ცელულიტი დაფარო. დანარჩენი კი, შენს სიყოჩაღეზეა დამოკიდებული: მაგრად შეაჯექი კისერზე, არსად გაუშვა ის კაცი მარტო, ბებიამისის დაქალის დაბადების დღეებზეც კი კარს მიადექი ტორტით ხელში და აუცილებლად ეკზოტიკურ კურორტებზე წაიყვანე! მეტი მოთმინება და მიხვალ ფინიშამდე უზარმაზარი მუცლით! გარანტიას გაძლევ!

რჩევა ლამაზებისთვის -  კარგ მაკიაჟს, კარგი ნიღაბი ჯობია, ანუ ცოტა ხანი მიამიტის და კარგი გოგოს როლი ითამაშეთ, თორემ მახინჯები გათხოვების ფენომენში აშკარად უფრო ყოჩაღები არიან! ნუ ახლა, კარგი გოგოს იმიჯი, ისე ოსტატურად, როგორც ამას მახინჯები აკეთებენ, არ გამოგივათ, მაგრამ მაინც სცადეთ! :)

პარიზი - მისია შესრულებულია

Побывать в Париже и умереть.. 

ერთი კვირის წინ ჩემი ნათესავი პარიზში მიდიოდა. 

- "რომ ჩახვალ, პირველივე დღეს, აუცილებლად ეიფელთან სურათი გადაიღე და ფბ-ზე დაპოსტე მეთქი" - ვიხუმრე ჩემი ჭკუით.

- "აუცილებლად რატომ?" 

- "იმიტომ, რომ პარიზში მოხვედრის და ეიფელთან სურათის გადაღების შემდეგ, ყველა ადამიანის ცხოვრების მისია შესრულებულია და იმ "მიღწევის" მერე თამამად და არხეინად შეუძლია მოკვდეს" - ძაააააააან დებილურად ვიხუმრე. 

- "იცი რა, დიახაც. მე მთელი ცხოვრება მინდოდა ეიფელთან სურათის გადაღება, ყველას აქვს იქ სურათი და მე რატომ არ უნდა მქონდეს? ახლა ამის შანსი მომეცა და გადავიღებ კიდევაც! და საერთოდ, შენს უაზრო ნარცისისტულ სელფებს ნამდვილად ჯობია ეიფელთან ფოტო" - ტიპს სერიოზულად ეწყინა. 

(რაში მჭირდებოდა საუბრის გაგრძელება არ ვიცი)

- "მოიცა, სერიოზულად ამბობ? მართლა ოცნებობდი ეიფელთან ფოტოზე?" -"პლასტინკის შეცვლა" ვცადე, მაგრამ აზრი არ ჰქონდა, ძალიან ღრმად მოხვდა ტიპს გულში. 

- "თუ მინდა შადრევანთან გადავიღებ სურათს, თუ მინდა მაღაზიის ვიტრინასთანო, არავისი საქმე არაა" - ისტერიკა დაემართა...

ეიფელთან სელფი გადაიღო თუ არა, არ ვიცი იმიტომ, რომ მეგობრობიდან წამშალა. არადა, მომენტ მაინტერესებს, "შეასრულა ცხოვრების მისია" თუ არა? :)))

იდიოტი თუ ჭკვიანი ხარ?

აბა რა არის "ჭკვიანობის" ინდიკატორი? 

მაგალითად, ტიპი მათემატიკოსია, ფიზიკოსია, ან გენიალურ ლექსებს წერს, შესანიშნავი თარჯიმანია, კარგი პოლიტოლოგია, მწერალია და ა.შ, მაგრამ რაღაცა სტატუსს/პოსტს დაწერს, ან ისეთ რამეს წამოაყრანტალებს, გინდა თუ არა გაიფიქრებ: "შიგ აქვს ამ საწყალს". 

თუმცა, ეს შენ ფიქრობ, "რომ შიგ აქვს". შენი კოლეგის თვალში მაგალითად, ის ტიპი უჭკვიანესი, უნიჭიერესია.

ისე, დოსტოევსკისთან, აინშტაინთან და სტივ ჯობსთან გამოლაპარაკების შანსი რომ გქონოდა, მათზეც იტყოდი, რომ იდიოტები არიან. იმიტომ, რომ ჩვენი მოსაწონი არ არსებობს. 

ლიტერატურის ლექტორი მახსოვს, რომელიც სტუდენტებს გვიმტკიცებდა, გალაქტიონი დეგენარატი იყოო.  

ანუ, რაც გინდა იყავი, კრიტიკას მაინც ვერ გადაურჩები. ვიღაცას მაინც არ მოეწონები. სოციალურ ქსელებში ეს ძალიან ნათლად ჩანს. 

და მაინც, ყველას უნდა, რომ ყველაზე ჭკვიანი იყოს. მაგალითად, ტიპი ორ კილომეტრიან ჩახლართულ ტექსტებს ბეჭდავს და პრეტენზია აქვს, რომ მის სიტყვიერ ფაღარათს ყველა გაიგებს და ყველას მოეწონება. მისი აბდა-უბდა "პრასტინა" ტექსტის მიმართ რამე კითხვა რომ გაგიჩნდეს, დაღლილი ვირის სიფათით "მიგახვედრებს", რომ შენშია პრობლემა თუ ვერ გაიგე მისი "ზეჭკვიანური" აზრები. 

ინტერნეტი ხომ ყველა ერთუჯრედიანს მისი დესტრუქციული, მავნებლური "აზრის გამოთქმის" საშუალებას აძლევს. მაგრამ, არაუშავს, მაინც ძალიან კარგ ეპოქაში ვცხოვრობთ, რადგან იგივე სოციალური ქსელების მეშვეობით, ადამიანის უკეთ დანახვის საშუალება გვაქვს. 

ანუ, ადრე მხოლოდ ოჯახის წევრებმა იცოდნენ, რომ დეგენერატი ხარ ახლა კი, ყველამ იცის :))

მოკლედ, იმის თქმა მინდა, რომ ნუ ირჯები, ყველაზე ჭკვიანად მაინც არავინ არ ჩაგთვლის. იმიტომ, რომ ყველას საკუთარი თავი სხვებზე ჭკვიანი ჰგონია. 

და საერთოდ, რაც გინდა ჭკვიანი და ნიჭიერი იყავი, კიმ კარდაშიანის ტრაკი მაინც ყველაზე პოპულარული და საინტერესოა! 

ჰო და, დაიკიდე.. ან გაიხადე, რავი..

რატომ არ მოგწონს საკუთარი თავი

საკუთარი თავის მიმართ ანტიპატიით არავინ არ იბადება. ეს გრძნობა  მოგვიანებით, გარშემომყოფების "დახმარებით" ყალიბდება.

ჯერ მეექვსე კლასში, უზრდელი კლასელი გეუბნება "რას ჰგავხარ", დიდი ცხვირი/პირი ან თავი გაქვს და საერთოდ, ყურშა და მუდო ხარ. 

მერე მშობელი გეუბნება, რომ "აგერ მეზობელ ნანიკოს შვილი" პიანინოზე რა მაგრად უკრავს და იტალიურად ლაპარაკობს, შენ კი უნიჭო ხარ. 

რამდენიმე წლის შემდეგ, მშობელი ისევ გემდურის: ნანიკო დეიდას შვილი "კარგ ბიჭზე" გათხოვდა, შენ კი, წესიერს არავის უნდიხარ..

"აგერ, მეზობლის ვაჟმა სამედიცინოზე ჩააბარა, ცნობილი ქირურგი გახდება", "შენ კი, არაფრის მაქნისი და უნიჭო ხარ"!

მერე "კეთილი" მეგობრები გამცნობენ, რომ გოგო, რომელიც მოგწონს, ვიღაცის დაბადების დღეზე შენზე ძალიან ცუდად ღადაობდა. 

მერე, (თუ გოგო ხარ) შენი შეყვარებული სოციალურ ქსელში მეგან ფოქსის ან ემილი რატაჟკოვსკის ბიკინიან ფოტოს პოსტავს და ირიბი, თუ პირდაპირი ტექსტით "გაცნობებს" რომ შენ კი არა, ის არის მისი ოცნების ქალი! შენ კი, დიეტებზე ზიხარ, საკუთარი თავი გეზიზღება და ცხვირის ოპერაციაზე ოცნებობ. 

გარშემომყოფები ცნობიერად თუ ქვეცნობიერად, დეგენერატობის ან ბოღმის და შურის გამო შენს გაბანძებას ცდილობენ და კარგს არაფერს გეუბნებიან. შენც სხვა რა გზა გრჩება, ბოლოს იჯერებ, რომ უნიჭო არარაობა ხარ.

საერთოდ, ძალიან უნდა გაგიმართლოს ახლობლებში და მეგობრებში, რომ ნორმალური თვითშეფასების მქონე ადამიანად ჩამოყალიბდე. განსაკუთრებით კი, მეგობრებში უნდა გაგიმართლოს, რადგან სწორედ მათ ვითომ მეგობრულ "შეფასებებს" და რჩევებს შეუძლია სერიოზული კომპლექსები გაგიჩინოს.

ძალიან ბევრ მშვენიერ მოზარდ გოგოს ჰგონია, რომ შეუხედავია, იმიტომ, რომ გარშემომყოფები ასე აგრძნობინებენ და პირიქით, ძალიან ხშირად, არც ისე ლამაზი გოგო, საკმაოდ თავდაჯერებულია და სულაც არ იხრჩობა კომპლექსებში, იმიტომ, რომ დედიკო და დაქალები სულ ეფერებიან. 

ასე იწყება თვითშეფასების ჩამოყალიბების ამბავი და თუ ჭკვიანი ხარ, ადრე თუ გვიან გაუმკლავდები ამ ზეწოლას, საკუთარ თავზე იმუშავებ და კომპლექსები აღარ შეგაწუხებენ. თუ არ ხარ ჭკვიანი ან დროზე ვერ გიშველეს, მაშინ საკუთარი თავით და ყველაფრით უკმაყოფილო დეპრესიულ არსებად ჩამოყალიბდები.

"აუ, მე ვერცერთ ჩემ ვიდეოს და ფოტოს ვერ ვუყურებ, არ მომწონს", - მითხრა 20 წლის გოგომ. სიმპატიური იყო და ძალიან გამიკვირდა, მაგრამ ვიფიქრე ამ ასაკში ნორმალურია, როცა საკუთარი თავი არ მოგწონს და გინდა, რომ სარკეში "ვიქტორია სიკრეტის" ქენდის სვეინდოპულსს ხედავდე. ალბათ, გაუვლის..

მაგრამ მეორე, საშუალო ასაკის ქალის "აღსარებამ" მართლა შემაღონა:

"მე საკუთარი ხმა და საერთოდ ყველაფერი მეზიზღება. თავიდან ბოლომდე საკუთარი თავი მეზიზღებაო" . 

შევხედე ქალს. ნორმალური ქალია, ცოტა მოსუქებული, შესაძლოა თავის დროზე ლამაზიც იყო. 

"არასწორად ფიქრობთ"  - სხვა ვერაფერი მოვიფიქრე პასუხად.

"ნეტავ რომელმა არაკაცმა ჩაგაფურთხა სულში" მინდოდა მეკითხა, მაგრამ თავი შევიკავე. ფაქტია, რომ ქალის ასეთი სულიერი მდგომარეობა ისევ ადამიანის არაადამიანურობის შედეგია. 

საერთოდ, ქალიან-კაციანად, ადამიანების უმრავლესობას დაახლოებით ასეთი თვითშეფასება აქვს. რა თქმა უნდა, ამას მალავენ და სელფებიდან ვითომ უდარდელად იკრიჭებიან, მაგრამ  მაინც ძალიან ეტყობათ, რომ სინამდვილეში ძალიან, ძალიან არ მოსწონთ საკუთარი თავები.

რომ ჰკითხო, ვითომ თავმოყვარეობაც და თვითშეფასებაც არ აკლაით. აბა რა, ძალიან რთულია იმის აღიარება, რომ სინამდვილეში გეზიზღება საკუთარი თავი, გარეგნობა და ცხოვრება. 

მომენტ, მართლებიც არიან, რა აქვთ მოსაწონი? ცხოვრებამ (თუ გარემომ) ეს ადამიანები ისეთ კონდიციამდე მიიყვანა, რომ საკუთარი თავები ეზიზღებათ.

თავს არ უვლიან. ჯანსაღად არ იკვებებიან. არ ვარჯიშობენ. მთელი ცხოვრება მოუქნელი ინდაურებივით უაზროდ დაბაჯბაჯებენ, 24 საათი საჭმელზე ფიქრობენ და ერთადერთი ოცნება აქვთ, რომ როგორმე ძუნძგლიანი ხელფასები დაზოგონ და შვებულების იმ პერიოდში, "როცა ყველა სადღაცა მიდის", მალდივებში წავიდნენ, ქმართან ერთად იქაურ საოცარ თეთრ ქვიშაზე მოფსან და მერე ფეისბუკი ააჭრელონ: ანანო და მახო მალდივებში იყვნენ ხალხო! 

მთელი სიამოვნება კი, მალდივებში გატარებულ დროში კი არა, იმის წარმოდგენაშია, რომ ოფისებში ყავის სმისგან გაყვითლებული კოლეგები იმ ფოტოებს ნახავენ და "შურით გასკდებიან".

ადამიანების დაბოღმების მიზეზიც, სწორად საკუთარი თავის მიმართ ზიზღია, რომელსაც ისინი მალავენ და უფრო ნევროტიკულები ხდებიან.

არადა, ხომ შეგიძლია, ისეთი იყო, როგორიც გინდა, რომ იყო? ეს ყველას შეუძლია. 

უნიათო, უნებისყოფო, უაზრო ხარ, საკუთარ თავზე მუშაობა გეზარება, იმიტომ, რომ სტიმული და მოტივაცია არ გაქვს. 

მოტივაცია კი, იმიტომ არ გაქვს, რომ მოტივაცია შენ უნდა შეუქმნა საკუთარ თავს. 

კი ბატონო, ძნელია კარგი განწყობის, ლამაზი ფიქრების და მოვლილი, ლამაზი გარეგნობის შენარჩუნება. კიდევ უფრო ძნელია საკუთარ თავზე მუშაობა. კარგი წიგნების კითხვაც დამღლელია ალბათ. 

გაცილებით უფრო ადვილია ჭამა და ჭორაობა. უფრო სასიამოვნოა გემრიელად ჭამა, დივანზე წამოწოლა და რეალობას აცდენილი იდიოტური ფილმების ან "ჩემი ცოლის დაქალების ყურება. 

ასეთი "დაღლილი ვირების" ლოგიკაა: მაინც მოკვდები კაცო, ჭამე, სვი და დივანზე დაეგდე რა!

რა ნაირად უნდა მიიყვანო თავი ისეთ კონდიციამდე, რომ სარკეში საკუთარი ანარეკლი გეზიზღებოდეს? და თუ მიიყვანე იმ კონდიციამდე ესეგი ხარ კიდევაც საზიზღარი, იმიტომ, რომ სასიამოვნო ადამიანი გულისამრევად არ გამოიყურება.

იმიტომ, რომ დიახაც, სწორედ მოწესრიგებული გარეგნობაა ადამიანის სავიზიტო ბარათი. სწორედ გარეგნობაა მისი აზროვნების და ცხოვრების წესის ინდიკატორი. და აქ ცხვირის ფორმა ან მკერდის ზომა არ იგულისხმება. სილამაზე გაკეთებული ცხვირი და გამობერილი ტუჩები არ არის. სილამაზე - თავის მოვლას და ჯანმრთელობას გულისხმობს. საკუთარი ტრაკის ზომას თუ ვერ აკონტროლებ, სხვა რისი გამკონტროლებელი ხარ შენ?

იშვიათი გამონაკლისების გარდა, საზიზღარი და მახინჯი არავინ არ იბადება. 

ეს მერე, არასწორად ჩამოყალიბებული აზროვნება და არასწორი ცხოვრების წესი ამახინჯებს ადამიანს. 

აზროვნების სტილი და ცხოვრების წესი თანდათანობით ადამიანის სახეზე აისახება. შენი სილამაზე და სიმახინჯე, შენი ბიოგრაფიის და შინაგანი სამყაროს ანარეკლია! 

როგორ არ გახდე დეპრესიული ბოღმა

ორი ადამიანის საუბარს მოვკარი ყური: 

"აუუუ, რა დროს შენი დიეტა და დეტოქსია, როცა ასეთი ამბები და უბედურებები ხდება რა!". 

ჰმ,ჰმ.. უბედურებები სამწუხაროდ, ყველგან და ყოველთვის ხდება და კონკრეტულად რომელს გულისხმობდა არ ვიცი. ალბათ ხანძრებს, გაზის გაჟონვებს, აფეთქებებს, ვირუსულ ეპიდემიას ან ომებს: სირიას, მიანმარს, აფრიკაში შიმშილისგან მომაკვდავ ბავშვებს, ტერორიზმს და კიდევ რამდენი უბედურებაა ღმერთმა იცის.

ნუ, ერთის მხრივ კარგია პლანეტის (ან ქვეყნის) ასეთი გულისხმიერი, მგრძნობიარე მოქალაქე რომ ხარ და ყველაფერი გულთან ახლოს რომ მიგაქვს, მაგრამ მეორეს მხრივ, ყველა ამ უსამართლობის და უბედურების მისატირებლად მთელი ცხოვრება არ გეყოფა და რა უნდა გააკეთო? 

მაშინ სიხარულის და ბედნიერებისთვის ერთი წამიც არ დაგრჩება და იჯექი მთელი ცხოვრება "საიქიოში მოხვედრის და სამოთხის" მოლოდინში.

ანუ, ცხოვრებას ოფიციალურად ჯოჯოხეთი დავარქვათ და იეღოველების ბროშურების ფერად სურათებზე ასახულ ჯადოსნურ დროს დაველოდოთ, "როცა ტანჯვა აღარ იქნება". 

ან რეინკარნაციას "და შემდეგ დაბადებას" დაველოდოთ, სადაც უფრო მდიდრები და ბედნიერები ვიქნებით სხვა სამყაროში, სადაც კიმ კარდაშიანი ან პერის ჰილტონი თავის პოპულარულ დებთან ერთად დანგრეულ სირიაში იცხოვრებენ, უბედური სირიელი ლტოლვილი გოგო კი, დედოფალი რანია იქნება. :))

რას იზამ, ჩვენთვის გაუგებარი კანონზომიერება აქვს ამ პლანეტას: ზოგი ადამიანი ცივილიზებულ ქვეყანაში იბადება და ცხოვრებით ტკბება, ზოგი კი, ისეთ ქვეყანაში, სადაც სულ ომი და ხალხებს შორის კონფლიქტებია, სადაც აქლემებს და ვირებს ქალებად, ქალებს კი, ცხოველებად თვლიან. 

ზოგი აფრიკაში შიმშილისგან იხოცება, ზოგი ევროპაში მილიარდერია, ზოგი კი აზიაში ოქროს უნიტაზებზე ჯდება და უსაქმურობისგან პიკასოს აჯღა-ბუჯღებს ყიდულობს.

ზოგი 100 წელი ცხოვრობს, ზოგი ახალგაზრდა კვდება. ზოგი სახლში, თავის საწოლში კვდება, ზოგი ავია-კატასტროფაში. ზოგი კონდიციონერიან ოფისში მუშაობს და 10 ათასს იღებს, ზოგი კი თაკარა მზის ქვეშ ცემენტს ეზიდება და კაპიკებს იღებს. 

ზოგი ჭკვიანია, ზოგი დებილი. ზოგი ლამაზი, ზოგი მახინჯი. მაგრამ აბსოლუტურად ყველას აქვს ცხოვრების შეცვლის შანსი. 

ზოგს ნაკლები შანსი აქვს, ზოგს მეტი, მაგრამ ყველას შეუძლია თავი დააღწიოს თავის უბედურ მდგომარეობას და  უკეთეს პირობებში გადავიდეს.

შენ შენი ქვეყანა არ მოგწონს, მაგრამ უფრო უარესიც ხომ არსებობს, მაგალითად, ინდოეთის პროვინციაში, ავღანეთში ან პაკისტანში დაბადებას, მირჩევნია საერთოდ არ დავიბადო. ნორმალურ პირობებში, ადამიანურად თუ ვერ იცხოვრე, სიკვდილი რითია უარესი?

საკუთარ "უბედურ" არსებობას თუ ვერ ეგუები, მაშინ  შეუძლებელი შეძელი და შეცვალე ცხოვრება. თორემ, საჯაროდ ვაი-ვიშს და საყვედურს რა ხეირი აქვს?

უსამართლობები, უბედურებები, ტორნადოები, ომები და ვირუსები სულ იყო და სამწუხაროდ, იქნება კიდევაც. დეპრესიით, ბოღმით და თმის წეწვა-გლეჯვით ვერ უშველი ამ ყველაფერს. 

თუ უშველი, მხოლოდ საკუთარი წვლილი სიკეთით, კარგი მაგალითებით უშველი და არა დეპრესიით ან ბოღმის ფრქვევით.

ადამიანი ერთხელ თუ ჩამოყალიბდა უჟმურ, დეპრესიულ, დაღლილ ვირად, ის ასეთ არსებობას გააგრძელებს და ყველაფერს მოიმიზეზებს თავისი და სხვების ხასიათის გასაფუჭებლად. 

ასეთი ტიპი უსუპერეს პირობებშიც რომ გადაიყვანო, მაინც არ მოიშორებს "დაღლილი ვირის" სიფათს და ისევ გააგრძელებს წუწუნს, იმიტომ "უბედურება" და დეპრესია მისი კომფორტის ზონაა. იმიტომ, რომ ბედნიერება თავშია, უფრო სწორად ტვინშია, სწორად აზროვნებაში და არა სხვა ქვეყანაში ან სხვა ვინმესთან.

დეპრესიულები და "უიღბლოები" კონკრეტული მიზეზის ან სერიოზული პრობლემის გარეშეც მთელი ცხოვრება ტირიან, იწყევლებიან თავს იცოდებენ და მათი შემხედვარე ბედნიერი ხალხიც კომპლექსდება და მათ ყმუილს უერთდება და ასეთ დროს ვიღაცის უდარდელობა გამაღიზიანებელი ხდება.

ვიღაცა თუ უდარდელია, ბედნიერია და მისთვის დიეტა, დეტოქსი, მასაჟი ან აუზის არჩევა ყველაზე მთავარი პრობლემაა, ეს მისი საქმეა, მისი ნებაა და მისი ცხოვრებაა. მსოფლიოში ან  თუნდაც გვერდით სოფელში მომხდარი უბედურება მისი ბრალი არაა და ვერც მოსთხოვ, რომ იტიროს, თავი მოიკლას.

საკუთარ პრიორიტეტებსაც: რაზე იდადროს, რა უხაროდეს ყველა ადამიანი თავად ირჩევს. დაე, ყველა ბედნიერი იყოს და ღმერთმა სადარდებელი არ მისცეს! რაც უფრო მეტი ბედნიერი ადამიანი იქნება, მით ნაკლები იქნება ბოღმა.

რა იცი, იქნებ ის "ბედნიერი" ადამიანი, რომელსაც შენი აზრით "ცხოვრებაში გაუმართლა", არც ისეთი ბედნიერია, როგორც შენ გგონია? ან იქნებ შემდეგ დაბადებაში ბანგლადეშის რომელიმე სოფელში დაიბადება? :)) 

ჰო და, აცადე ნორმალურად იცხოვროს და ზედმეტი ბღავილის გარეშე მისტირე უსამართლო სამყაროს. 

საერთოდ, ცხოვრებისგან დაღლილებს, ესიმპათიურებათ უბედური ხალხი, სხვისი ბედნიერება კი აღიზიანებთ. და მაინც.. თავი ხელში აიყვანონ რა..

კი ბატონო, გულგრილი რობოტი ვერ იქნები, მაგრამ არ დაგავიწყდეს ცხოვრების კანონზომიერება, რომელსაც ვერ შეეწინააღმდეგები.

ის, რასაც შენ იმსახურებ...

ქალი და ფეხბურთი

როცა ზრდასრული ქალი ბოლო ხმაზე კივის: ''გოოოოლ!" ეს იმას ნიშნავს, რომ ის ფეხბურთის მოყვარულ კაცზე ნადირობს, ან რომელიმე მესი მოსწონს :))) 

ყოველთვის არა, რა თქმა უნდა, მაგრამ ზოგადად, ფეხბურთის მიმართ ქალების ინტერესი და სიყვარული სიაფანდობაა.

ასეთი ინტერესის გამომჟღავნებით, ქათმუშკები კაცებს ქვეცნობიერად მესიჯს უგზავნიან: "ჩემთან თუ იქნები, დივანზე წამოწოლას, ლუდის სმას, ღიპის გაზრდას და ფეხბურთის ყურებას არ დაგიშლიო"! 

სხვათაშორის, ხშირ შემთხვევაში ეს მეთოდი ამართლებს კიდევაც. ღიპიანი ჩმორიკუნა იჯერებს, რომ "ფეხბურთის მოყვარული გოგონა" მისთვის სტაბილური სიმშვიდის გარანტია. 

თუმცა, ეს ტყულია, არ დაიჯეროთ. 

როგორც კი, "სტენკას დადგამს" და საერთო იპოთეკას აგაღებინებს, იმ დღეს დაიხურება შენი ხაფანგი". 

ყველაზე ცუდი კი ის არის, რომ "ზაგსის" და სტენკის მერე, შენი ქათმუშკა ფეხბურთის ყურებას "შენი ხათრით" კი არა, რომელიმე ზიდანის ან ფაიფურის კბილებიანი რონალდოს ხათრით გააგრძელებს. 

"სტენკამდე" ქათმუშკა, ბოლო წუთამდე იბრძვის "ქალური ბედნიერებისთვის" და მთელ ფეისბუკს აზანზარებს თავისი "გოლებით" და ფეხბურთის ექსპერტობით. 

ერთ გოგოს ვიცნობ, რომელიც ბოლო შვიდი წლის განმავლობაში ხუთი საფეხბურთო გუნდის ფანი იყო. გუნდების მიმართ მისი სიმპატია კი, რა თქმა უნდა, პოტენციური "საქმროს" გემოვნებით იცვლებოდა.

ექვსჯერ სცადა გათხოვება და იმ პერიოდში ლუდხანებში მორიგ კავალერებთან ერთად ფეხბურთს განიხილავდა და ლუდის სმით სკდებოდა. იმიტომ, რომ საქმეს ასე სჭირდებოდა.

დღეს ის გოგო, გაგრკვეული მიზეზების გამო კალათბურთის მოყვარული გახდა. იმედია ამჯერად გაუმართლებს. 

ოხ ეს სტენკა..

რატომ ეძებს შენი შეყვარებული სხვას?

მობეზრებულ ცოლებს ან "15 წლიანი სტაჟის მქონე" საყვარლებს რომ ღალატობენ, კიდევ გასაგებია. ნუ მობეზრდა, რა ქნას? ორთქლდება ეს დედანატირი სიყვარული ადრე თუ გვიან..

მაგრამ, წასულ სიყვარულზე არაა ეს პოსტი.

იმ სიტუაციაზეა, როცა ცოლიც და შეყვარებულიც ახალი გყავს, მაგრამ შენ მაინც ტრაკზე წიწაკაწასმულივით ვერ ჩერდები და სხვას ეძებ. 

ეს შემთხვევა ადამიანის ბუნებრივი პოლიგამიის ბრალი არაა. ეს არც ის მომენტია, როცა "რა ლამაზია ეს ჩემი ცოლი, მაგრამ მე უფრო ლამაზი მინდა".

ეს ის მომენტია, როცა ისე დაწყვილდით, რომ სიყვარული ხსენებაშიც არ იყო და შენს საცოდავ საყვარელს ატყუებ ვითომ გიყვარს. 

თუმცა, არ მეცოდება ქალი, რომელმაც იცის, რომ მისი შეყვარებულისთვის ლამაზი კი არა, უბრალოდ სიმპატიურიც არაა, მაგრამ მაინც არ ეშვება და იაპონური წებოსავით ეწებება.

სანამ უთავმოყვარეო ქათმუშკა შეყვარებულთან ერთად გადაღებულ მორიგ ფოტოს აქვეყნებს სოციალურ ქსელში და მასაც "თაგავს", იმ დროს მისი "არწივი" სხვა ქათმუშკის წინ დახტუნაობს პავიანივით.

განა მექალთანეა, უბრალოდ ცხოვრებამ "ისე მოიტანა", რომ "нелюбимая" ელოდება ფანჯარასთან. ელოდება და ფიქრობს: ნეტავ ამ ფოტოსაც გააქრობს ფეისბუკის თაიმლაინიდან? 

არაუშავს, "ზატო" დუშკა გოგოა..

ისე, ხო არის ამაში არაკაცური მომენტი, როცა ქალი არ გიყვარს და იყენებ მას. თავს კი, მხოლოდ იმით იმშვიდებ, რომ "იცის, რომ არ გიყვარს, მაგრამ მაინც შენთანაა". 

პ.ს.

სიყვარული არსებობს ქათმუშკებო, ოღონდთ ქვენთვის არა. სიყვარული ძლიერი ადამიანებისთვის არის. თქვენ კი, ისევ მეგობრებთან, "მეობრული სექსი" გააგრძელეთ! 

"ელიტური" ჭორიკანები

კოლეგებზე ან მეზობლის რძალზე ჭორაობისას ჭორიკანას პატარა სიმწრის გრძნობა აქვს, რადგან მაყვალაზე ჭორაობით მას "აქტუალურ თემად ხდის" ეს კი ზედმეტი პატივია მაყვალასთვის. 

ჭორაობა ცუდია, მაგრამ ჭორაობის დროს "გამოყოფილ ენდორფინებზე" ჭორიკანა ადამიანი ვერ ამბობს უარს და მეზობელს თუ ვერა, "ტელევოზორის" ხალხს მაინც ჭორავს - ნანუკა ჟორჟოლიანს, შორენა ბეგაშვილს, კესარიას ან რავიცი, "ჩემი ცოლის დაქალების" ჩიკას და კიკას. 

ჩიკა და კიკა იქით იყვნენ და აბა რას აკეთებს უფრო "მაღალხარისხიანი", "ელიტური" ჭორიკანა?  

ის ბუკინგემის სასახლეს ბინადრებს ჭორავს. 

ამ დროს სინდისი არ აწუხებს, პირიქით განათებული სახით ამაყად ყვება, რომ "მეგანისნაირი" დიადემა მისი მაზლის ცოლის ნათლიის შვილსაც ეკეთა ქორწილში და ძალიან ამაყობს, რომ ვიღაცა მაყვალაზე და ჩიკაზე კი არა, თავად დედოფალ ელისაბედზე და მის ოჯახზე ლაპარაკობს. 

"დაბალი დონის" ჭორიკანა ნაცნობებზე ჭორაობს, "მაღალი დონის" ჭორიკანა კი, "მსოფლიო ელიტაზე" :)))

როცა "ჩვეულებრიც მოკვდავებზე" ჭორაობ და შენი ჭორაობის ობიექტი, მაგალითად, მეზობელი ან კოლეგა მდიდარ კაცს გაჰყვა ცოლად და ახლა სეიშელის კუნძულებზე თაფლობის თვეზეა, მასზე ჭორაობა სიამოვნებას აღარც განიჭებს, იმიტომ, რომ გშურს მისი. ამიტომ ჯობია მაღალი დონის ჭორიკანა იყო და პრინც ჰარიზე, მეგანზე, ელისაბედზე და ვიქტორია ბექხემზე იჭორავო, იმიტომ, რომ ეს უფრო დაგამშვიდებს.

ასეთი "ჭორაობის" დროს, შურიც ნაკლებად დაგახრჩობს, ელიტუ" პერსონებზე ლაპარაკით, შენც "გაელიტდები" და სეიშელზე მყოფ ნაცნობ მაყვალასაც აგრძნობინებ, რომ "გკიდია" მისი ბედნიერება და აგერ მეგანი ვაბშე მაგარი გოგოა და ვაბშე პრინცს გაჰყვა ცოლად! :))

"- გოგო, იცოდი, რომ  დევიდ ბექჰემმა ვიქტორია სასამართლოში გაიცნო?

- არა გოგო რას ამბობ, ვივიენ ვესტვუდის ძმისშვილის დაბადების დღეზე გაიცნო, მე ეგრე ვიცი.

- აუ კარგი რა, მე მასწავლი ახლა? მაგათი საგვარეულო და მთელი ისტორია ვიცი ზეპირად" - ამაყად აცხადებს ქათმუშკა და თან უხარია, რომ ამ ქვეყანას ზუსტად იმ მისიით მოევლინა, რომ ვიქტორია და დევიდ ბექჰემების ცხოვრების არაოფიციალური მემატიანე იყოს.. 

ისე, "ცუდ ჭორიკნობას", "ელიტური ჭორიკნობა" ჯობია არა? 

ვიღაცის რეპუტაციის გაფუჭებით საკუთარი თვითშეფასების ამაღლებას და საერთოდ ასეთ ცოდვის ჩადენას არ ჯობია ისევ ჩიკას ქმარზე და ვიკას ფეხსაცმელზე ილაპარაკო?

ცნობილი ბრენდები "გაარჩიო" ან, ის განიხილო, მონიკა ბელუჩი უფრო ლამაზია თუ სოფია ლორენი.

ნორმალურ ადამიანს არ უნდა აინტერესებდეს უცხო ადამიანების ცხოვრების დეტალები და არ უნდა განიხილავდეს ამას, როგორც დღის მთავარ მოვლენას, მაგრამ საკუთარი ცხოვრება როცა უფერული გაქვს, სხვა რა გზა დაგრჩენია?

- ვაიმე გოგო, გუშინ ნანუკას ისეთი ლამაზი ზედა ეცვა... 

- მე კიდე, მაია ასათიანის ლიფი მომეწონა

- ლიფი სად შეამჩნიე გოგო?

- ოხ, ხომ იცი, მე ვერაფერს ვერ გამომაპარეეეებ......... 

ნაცემი ქალები

აბა ნებისმიერ ქალს: ლამაზს, მახინჯს, მაღალს, დაბალს, მსუქანს, გამხდარს, ბებერს, ახალგაზრდას, ჭკვიანს, შტერს, ერთი გაუბედე და რამე დაუწუნე, შენიშვნა მიეცი ან გააკრიტიკე, მაშინვე ძუ ლომად იქცევა: "აბა რას ამბობ შენ ტუტუცო, "სუპერ-ქალი ვარ", "არავისზე ნაკლები ვარ", ან "ყველაზე მაგარი ქალი ვარ"-ო-  ჩხუბს დაიწყებს და ყველაფერს გაიპუტავს. 

ჩვენი ამაყი ქალი თავს მხოლოდ უარყოფითისგან შეკერილ ჩვარადაც რომ გრძნობდეს, ამას არაფრის დიდებით არ აღიარებს და არავის "დააჩაგვრინებს" თავს! 

არავის გარდა მასთან ურთიერთობაში მყოფი მამრობითი სქესის არსების. ქმარი, საყვარელი, შეყვარებული, "იობარი", რა ჯანდაბაც გინდათ დაარქვით. 

აი იმ სირისგან, ხშირად დაუმსახურებლად ყველაფერს ჭამს და ყლაპავს "ამაყი" ქალი. მერე რა რომ, კაცი დღეში 25-ჯერ ლანძღავს და არც მალავს, რომ ფეხებზე ჰკიდია, აკრიტიკებს, შეურაცხმყოფას აყენებს, თავს არარაობად აგრძნობინებს, სხვა ქალების მიმართ ინტერესაც არ მალავს, ღალატობს, ან  სცემს..

ყველაფერს ითმენს ქალი! მერე რა, "ზატო" კაცი ჰყავს, ესეგი "შემდგარი ქალია". 

კაცი თუ ჰყავს, ეს ნაცემი, ნაფურთხი ქათამი ქალი, თავს "არავისზე ნაკლებ ქალად" გრძნობს და ესეც ჰყოფნის ბედნიერებისთვის. ბედნიერების მაჩვენებელი მისთვის კაცის ყოლაა. რა ჰქნას, სხვა ქათმების საჩვენებლად ცხოვრობს.

არავის არ უყვება იმის შესახებ, რასაც სახლში იტანს. იხტიბარს არ იტეხავს. "ბედნიერი ოჯახის" პატრონია!! და მერე რა, რომ ერთი საათის წინ კუდამოძუებული იდგა და "კაცის" ლანძღვა-კრიტიკა-გინებას უსნმენდა, ახლა გარეთ არის და არის და სხვებთან კუდის აწევას ცდილობს, ვითომ არაფერი მომხდარა. არავისზე ნაკლები ქალია! კაცი  ხომ ჰყავს. მთავარია ნახირში ვირი ჰყავს.

კუდამოძუებულებს ჰგონიათ, რომ ლანძღვა, გინება, შეურაცხმყოფა და ღალატი "კაცთან ურთიერთობის განუყოფელი კომპონენტებია", რომ ეს ნორმაა და უნდა აპატიო. 

"სიყვარული და პატივისცემა კინოშია"- ფიქრობენ ქათმუშკები. რეალში კი, კუდამოძუებული, ნაცემი ქალები არსებობენ მხოლოდ.

ნაცემი, შეურაცხყოფილი გარეთ გადის და კუდის აწევას ცდილობს მაგრამ, ამოძუებული კუდი იაპონური წებო წასმულივით მაინც ეკვრება ტრაკზე და ძალიან, ძალიან ეტყობა, რომ ნაცემი, ნაფურთხია..

ამას წინათ, 30 წლის ზრდასრულმა ქალმა თავის დაქალზე მითხრა: რა ვქნა, ვერ ვურეკავ, ჩემი ქმარი მიკრძალავს მასთან ურთიერთობასო! ამას მეუბნემა უმაღლესი განათლების მქონე თანამედროვე ქალი. რა სირცხვილი და სილაჩრეა! მე 10 წლის ბავშვს ვერ ვუკრძალავ ვერაფერს, ბავშვი ისეთი გააფრთრებით იცავს თავის უფლებებს და ეს 30 წლის ვირი "ქმარი მიკრძალავსო"!! მომენტ ღირსია, ქმარმა რომ სცემოს, მაგრამ მაინც მეცოდება და რა გავაკეთოთ, რომ ქალები ასეთი ცხვრები არ იყვენენ და კაცები თავზე არ დაისვან?

ბებიაჩემის დროს ასეთ ქალებს გმირებს და ოჯახის შუქურებს ეძახდნენ. 

დღეს 21-ე საუკუნეა, ასეთი შუქურები არ გვინდა! 

დღეს ქალები პარლამენტში კვოტებს ითხოვენ, მაგრამ სახლში ისევ კუდამოძუებულები დგანან ქმრების წინ და საკუთარ დედასაც მოკლავენ, ოღონდ "კაცი" ჰყავდეთ. 

ნუ იქნები ასეთი ამაზრზენი ქალი!

Read and trust:
შეურაცხმყოფელი „სიყვარული“
როცა კაცი გაკომპლექსებს

განრისხებული დედა ტერეზა

Мафиози Бруско: Если Мать Тереза – святая, 

то я Иисус Христос!

იდიოტთა კატეგორიაში ერთი ქვეკატეგორია არსებობს: ადამიანები, რომლებიც კერპებს ქმნიან და საჯაროდ ლოცულობენ თვითგამოცხადებულ "ბუდდა-კრიშნა-ქრისტეებზე", ანუ ტიპებზე, რომლებმაც გადაწყვიტეს სახელი ქველმოქმედებით გაითქვან. ამას ხომ დიდი ჭკუა ამას არ უნდა. ხუთი-ათი სამაგალითო საქციელი ჩაიდინე და იზრუნე, რომ შენი გაკეთებული საქმის შეხახებ რაც შეიძლება მეტმა ადამიანმა გაიგოს. მადლობა სოცილალურ ქსელებს შენი სიკეთის გასაპიარებლად დედა ტერეზასავით ქუჩებში წანწალი არ მოგიწევს. რამდენიმე გულის ამაჩუყებელი სელფი გადაიღე და მორჩა. 

ძალიან მალე გამოჩნდებიან იდიოტები, რომლებსაც"სინდისი ქენჭნით", რომ თავად ვერ იცლიან კეთილი საქმეებისთვის და შენი "დალაიქება-დაკომენტება-გაღმერთებით" ღმერთის წინაშე ვალს მოიხდიან და გულზე მოეშვებათ. ყოველ სიკეთით აღსავსე პოსტს დაგიგულებენ და ქველმოქმედების გზაზე სადმე, თუ არ ჩაისვარე, მომავალში წმინდანადაც შეგრაცხავენ.

იმდენს ვიცნობ, ვინც კეთილ საქმეებს ისე უანგაროდ აკეთებს, რაც დედაბერ ტერეზას არც კი დაესიზმრებოდა, მაგრამ მათ შესახებ საზოგადოებამ არ იცის. იმიტომ, რომ გულიდან მოსულ სიკეთეს ცალ ფეზზე ჰკიდია პიარი და სხვისი აზრი.

თუ შენი სიკეთის შესახებ ბევრმა ადამიანმა გაიგო და ღვთის მოციქულივით მიმდევრების ბრბოს აგროვებ, ესეგი აღიარებას ელოდები. თუ აღიარებას ელოდები, ესეგი ფულსაც ელოდები. სპონსორებს იზიდავ: "კეთილი ვარ, ფული მომეცი, უფრო კეთილი ვიქნებიო". შენი სიკეთის მიზანიც გასაგებია და ისიც გასაგებია, თუ სად წაიღებ დაგროვილ ფულებს. 

ყველა ადეკვატური, ნორმალური ფსიქიკის მქონე ადამიანი კეთილია და პერიოდულად მაინც აკეთებს კეთილ საქმეებს, როცა სცალია. მაგრამ, ხალხი მუშაობს, ხალხს უამრავი პრობლემა აქვს, ზოგს მთელი დღის განმავლობაში მხოლოდ ორი-სამი საათი აქვს თავისუფალი და დილიდან საღამომდე წმინდანის როლს ვერ ითამაშებს. 

და ვინც თამაშობს? ვინც მოცლილია იმისთვის, რომ მთელი ცხოვრება სიკეთე აკეთოს. ისინი რითი არსებობენ? 

მოცლილებს კარგი ნერვები აქვთ და სიამოვნებით ითამაშებენ კეთილი ფერიების როლს. 

მსგავსი პოსტი: აქტიური ქველმოქმედება, როგორც პოლიტიკური კარიერის ტრამპლინი