როცა სოციალური ქსელები ნერვებს გიშლიან და აუქმებ!

სოციალურ ქსელებში აქაუნთებს ორ კვირაში ერთხელ ვინ აუქმებს?

ცხადია, დეიდაჩემის თაობის ქალები არა. კი ბატონო, მათ ხშირად პაროლები ავიწყდებათ, მაგრამ არასოდეს ამბობენ "აუუუ, სოც.ქსელები დიდ დროს მართმევენ, ვერ ვმუშაობ და დროებით დეტოქსი მჭირდება". 

გვერდებს სოც.ქსელებში, თვეში სამჯერ ან ხუთჯერ, არასტაბილური ფსიქიკის გოგოშკები და მასეთივე ფსიქიკის მქონე ბიჭები აუქმებენ. საერთოდ, მასეთ ტიპაჟებს უამრავი პრეტენზიები აქვთ სოციალურ ქსელებთან და სულ ეთამაშებიან თავიანთ აქაუნთებს. ჯერ საათში ერთხელ პროფაილის ფოტოებს ცვლიან, ყოველ ნახევარ საათში ახალ სტატუსებს - „სიბრძნეებს“ აფრქვევენ, შემდეგ კი, უკვე ემოციების პიკზე, როცა ხვდებიან, რომ მათი მიმართვების ადრესატი მაინც, „ყრუ და მუნჯია“, უცებ აქაუნთს აუქმებენ. ასე "სჯიან"..  სამყაროს! :)

აი მაგალითად, ტიპიური სიტუაცია: 

გოგო, ვინმე გივიკოს დათრევას ცდილობს, იმ გივიკოს კი, ეს გოგო ფეხებზე ჰკიდია, მაგრამ ნორმალური არავინ ჰყავს და დროებით, "უთევზობაზე" ამ გოგოს ეთამაშება, ხან ყურადღებას ამჟღავნებს, ხან სადღაც ქრება.

საწყალი გოგო თავში ათასგვარ დედუქციურ და ინდუქციურ ანალიზებს ატარებს და ცდილობს გაიგოს რატომ ატრაკებს ეს გივიკო და რატომ ვერ „დაარქვა“ სახელი ამ ურთიერთობას. რა თქმა უნდა, ამას გივიკოსაც ეკითხება, ირიბი თუ პირდაპირი კითხვებით, რაზეც გივიკო, დონ კორლეონეს სიფათს იღებს და სხვადასხვა დროს, სხვადასხვა კინოში მოსმენილი ფილოსოფიური ფრაზებით პასუხობს. ვითომ შეუცნობელი, საბედისწერო კაცია ეს ჩვენი გივიკო.

ჩვენს ქათმუშკას კი სჯერა.. უფრო სწორად, ვითომ სჯერა და იმ დაუნდობელ შინაგან ხმას, რომელიც დაჟინებით ეუბნება: „დებილო, არ უყვარხარ“, არ უსმენს.

არადა კაცების უმრავლესობის ფსიქიკა, შვიდი წლის ბავშვის ფსიქიკასავით მარტივია. თუ უნდა, კონკრეტულად შენთანაა, თუ არ უნდა დიდხანს ატრაკებს და მორჩა. ატრაკებს იმიტომ, რომ ჯერ ისეთი გოგო ვერ ნახა, რომელიც მას უნდა და ამიტომ წავა-წამოვა ამ საწყალ გოგოს დააფორიაქებს. მასზე უკეთესი ვერ ნახა, იმიტომ, რომ არც თვითონაა მისტერ გულების დამპყრობელი. ვის რაში სჭირდება, საბოლოო ჯამში, მაინც ამ ქათმუშკას დაუბრუნდება. ქათმუშკას იმიტომ, ვეძახით, რომ ასეთ კაცს ვერ ეშვება. 

მოკლედ, სანამ ვინმე უკეთესის ძებნაშია კაცი, მანამდე დროებით მიდის-მოდის ფართხალებს და თვითონაც არ იციცს რას აკეთებს.  ანუ, ამ გივიკოს ვიღაცა სხვა მოსწონს, იმ სხვას კი, გივიკო არ სჭირდება. იმ სხვაზე გაბრაზებული გივიკო მიდის სახლში და ირინა შეიკის ფოტოებზე მასტრუბირებს, შემდეგ კი, ერთ ან ორ საათში ფეისბუქებზე სქროლვით გაწამებულ ქათმუშკას მოკლე მესიჯს უგზავნის: როგორ ხარ?

ამ მარტივ „როგორ ხარ?“-ზე საბრალო გაწამებულ გოგოს მთელი რევოლუციური მონოლოგი აქვს მომზადებული და მომენტს ელოდება, რომ ბოღმა ამოანთხიოს და ყველაფერი მიწეროს უსინდისო გივიკოს, მაგრამ ბოლო წუთში მაინც ვერ ბედავს და სხვა უფრო „მეგობრულ“ რამეს სწერს, თუმცა მისი განაწყენებული ტონი თეთრ ეკრანზე დაბეჭდილ ყველა ასოს ეტყობა.

ასეთ ბანალურ სიტუაციებში გოგოებს რატომღაც ჰგონიათ, რომ სიყვარული რთული რამ არის და ამ ჩვენს გოგოსაც ჰგონია, რომ ახლა ის და გივიკო "რთულ ურთიერთობებში არიან“. 

უფრო ჭკვიანი რომ ყოფილიყო ქათმუშკა აქამდე მიხვდებოდა, რომ გივიკოს არ უყვარს და ეტყოდა: „Иди в х*й, გივიკო!“, მაგრამ ქათამია და სიყვარულობანას თამაშობს. იმაზე ფიქრი, რომ სულ მარტო დარჩება ძალიან აშინებს და ასეთ გივიკოებს ებღაუჭება.

გივიკო თავის ოცნების ქალს სხვაგან ეძებს, ჩვენი ქათმუშკა კი, სოციალურ ქსელში ისევ „ნამიოკებს“ პოსტავს. 

P.S. რა პრობლემები და რა კომპლექსებიც არ უნდა ჰქონდეს კაცს, თუ მართლა უყვარხარ, ასე არ მოგექცევა. თუ არ გჯერა, მაშინ გააგრძელე პოკემონებზე ნადირობა! 

როგორ უნდა შეეტენო ცოლად ძმაკაცს..

"ქალსა და კაცს შორის მეგობრობა არსებობს", - ამას ხშირად ის ქათმუშკები გვიმტკიცებენ, რომლებიც რაც შეიძლება მეტ ბიჭს ეძმაკაცებიან, იმ იმედით, რომ ადრე თუ გვიან რომელიმეს ცოლად შეეტენებიან.

ლამაზებმა მაგალითად, ზუსტად იციან, რომ (ჰეტეროსექსუალ) ბიჭთან ნამდვილი მეგობრობა არ გამოდის. კაცი შენთან საჭიროზე მეტ დროს თუ ატარებს, ესეგი "დაინტერესებულია". ეს მარტივი და ბანალური სიმართლე მახინჯებმაც იციან, მაგრამ რა ჰქნან? მათი ბოლო იმედი ის საწყალი „ძმაკაცია“.

მოკლედ, როგორ უნდა შეეტენო რომელიმე ძმაკაცს? აგერ ინსტრუქცია, რომლეიიც 100%-ით ამართლებს. ჯერ ერთი, გირჩევნია, ერთი მსხვერპლი შეარჩიო, იმიტომ, რომ ყველას თუ ეტენები, მსხვერპლი მიხვდება, როგორი სასოწარკვეთილიც ხარ და გაიქცევა. ამიტომ, ერთი კარგი ბიჭი შეარჩიე და შეუტიე: 

1) ყველანაირად ეცადე, რომ ფიზიკურად და ვირტუალურად 24 საათი ერთად იყოთ; ხშირად დაურეკე და მის სისულელეებს ისეთი ინტერესით უსმინე თითქოს ბუდდაა ან ოშო. 

2) უიქენდები წინასწარ დაგეგმე. ფეხბურთზეც აუცილებლად გაყევი. მისი ძაღლის დაბადების დღე მოიმიზეზე და მიადექი კარზე. 

3) ყველა მის მეგობარს დაუახლოვდი. მათთან ერთად „მსხვერპლს“ ხშირად სიურპრიზები გაუკეთე. ყველგან და ნებისმიერ დროს მოულოდნელად თავზე დაადექი, (ვითომ შემთხვევით)

4) მოდუნების საშუალება არ უნდა მისცე, თორემ შენი კონკურენტი "სწერვა" გოგოს სტალკინგს შეუდგება ინსტაგრამზე. 

5) მოთმინება იქონიე. (იოცნებე ფინიშზე. თავი წარმოიდგინე უზარმაზარი მუცლით  და საქორწინო კაბით :))

6) მისი საყვარელი კერძების გაკეთება ისწავლე. მერე ძალით მოათრიე და აჭამე. 

7) ყველა პრობლემა მოუგვარე, იმ დონემდე მიიყვანე, რომ შენს გარეშე არსებობა ვეღარ წარმოიდგიონოს. ყველაფერში დაეხმარე. შენ "ყველაზე კეთილი" და "ყველაზე ერთგული ხარ"!

8) მისი ყველა დღესასწაული თუ მნიშვნელოვანი დღე შენთან უნდა იყოს დაკავშირებული.

9) აუცილებლად დედამის ან ბებიამისს ჩაუდაქალდი. ეს ძალიან მნიშვნელოვანია. 

10) ყველაფერი გააკეთე, რომ მისმა მეგობრებმა, კოლეგებმა და ოჯახის წევრებმა თქვენს დუოს ისე შეეჩვიონ, რომ "დოლჩე და გაბანა" თქვენთან შედარებით, საცოდავ მოგონებად დარჩნენ.

11) ნელ-ნელა ყველას შეაპარე ის აზრი, რომ წყვილი ხართ. შეგიძლია ჭორები გაავრცელო, რომ ერთად ხართ. ამით კონკურენტ გოგოს გაანეიტრალებ. 

12) ასობით ერთად გადაღებული ხალისიანი ფოტო გამოაქვეყნე სოციალურ ქსელებში. თაგებს თუ წაშლის, კიდევ დათაგე. 

13) თუ მას ქერა გოგოები მოსწონს, თმა შეიღებე. მერე რა, რომ შენს "ბრეჟნევის" წარბებს არ უხდება ღია ფერის თმა. თუ საჭირო გახდება, წარბებიც მოიშორე. აბა გენაცვალე, "სიყვარული" ხომ მსხვერპლს ითხოვს! 

14) არ დაგავიწყდეს, ყველაზე მთავარი - მისი ოფოფიანი დედიკო, რომელსაც არ მოსწონხარ აუცილებლად მიიყვანე კაპიტულაციამდე. ისე, რომ ბოლოს ფარხმალი დაყაროს და თქვას: "მერე რა რომ, ლამაზი არაა და რონალდოს ფეხები აქვს" ან "ყბა აქვს ორ მეტრიანი", "სამაგიეროდ ჩემი შვილიკო ძალიან უყვარს და დედიკოსავით მოუვლის".

15) დაუღალავი ინტენსიურობით შეუტიე „მსხვერპლს“ და ბოლოს აუცილებლად მოიგებ! მთავარი მოთმინებაა. 

შეიძლება თავიდან ცოტა მორიდებულად იყოს, მაგრამ ნახავ, საბრალო ბიჭი, მალე „დრაკონების დედოფალ“ ქხალისიზე მასტრუბირებას შეწყვეტს და შენსკენ მოიხრება. მაგ დროს უცებ „შეაჯექი“, დაფეხმძიმდი და მიათრიე ქორწინების სახლამდე. აბა შენ იცი! 

მერე სასწრაფოდ სამი-ოთხი შვილი გაუჩინე და სოციალურ ქსელში დათაგე ყოველდღე. აუცილებლად ბავშვებთან ერთად. შენთან 15-20 წელი იცხოვრებს და მერე 45 წლის ასაკში, უკვე გამელოტებული და ღიპიანი აზრზე მოვა, „მოჯადოებული პრინცივით“ ატირდება, რომ საუკეთესო წლები ეშმაკუნა, აფერისტ გომბეშოსთან გაატარა.

ამას რატომ ვწერ? იმისთვის, რომ თავი დაანებო ადამიანს, რომელსაც არ უყვარხარ. სიყვარული ძალით "შეტენვას" არ გულისხმობს, სიყვარული ის არის, როცა საყვარელ  ადამიანს სწორი არჩევანის გაკეთების უფლებას უტოვებ.

იხ. ძმა-ქალი (ქალი - ძმაკაცი)

"სტილზე შემჯდარი" სოფლელები

რამდენიც გინდა მიმტკიცე, რომ ადამიანის „გეოგრაფიულ წარმომავლობას მნიშვნელობა არ აქვს“, მაგრამ სოფელში დაბადებულსა და ქალაქელს შორის - ერთი დიდი განმასხვავებელი ფაქტორი არსებობს - სოფლელის კომპლექსი. რა თქმა უნდა, "ქალაქელიც" იხრჩობა სხვადასხვა კომპლექსებში, მაგრამ სოფლელს მხოლოდ ერთადერთი კომპლექსი აქვს, (და მისი სხვა პრობლემებიც იმ კომპლექსიდან მოდის).

სოფლელი მთელი ცხოვრება ცდილობს პროვინციელის კომპლექსი მოიშოროს და ხან თავს იგიჟებს ვითომ ამაყობს თავისი გეოგრაფიული წარმომავლობით, ხან კი დაბადების ადგილს მალავს, მაგრამ მაინც ქვეცნობიერად, მთელი ცხოვრება ცუდი განაჩენივით თავის წარმომავლობას ეჭიდავება. სულ ცდილობს, „თავში ავარდნილ ქალაქელებს“ დაუმტკიცოს, რომ ადამიანის გეოგრაფიულ წარმომავლობას არ აქვს მნიშვნელობა და უფრო მეტი დამაჯერებლობისათვის, ისეთი "განსხვავებული" და "დახვწილი" გემოვნებების და „სტილების“ დემონსტრირებას ახდენს, რომ „ქალაქელს“ კი არა, ოლიმპოსის ღმერთებსაც შეშურდებათ.

გული მწყდება, როცა სოფლელი გოგონები არ ჭამენ ნატურალური რძის ნაწარმს (ბევრს ვიცნობ ასეთს), იმიტომ რომ, სოფლის ნაწარმია და თუ გიყვარს, ესეგი "სოფლური სისხლი გიყივის". „აჰა, მგელი ტყისკენ იხედებაო“ არ თქვანო ჩემზეო და მაინც სოფლელიაო არ წამომაძახონო? - ფიქრობენ.

„ქალაქელს“ შეუძლია ნინო ჩხეიძესაც და ლეილა თოდაძესაც მოუსმინოს ან ნასვამზე „სამი დალიეზე“ იხალისოს, ცააცკალი სოფლელი კი, ამგვარი მუსიკების გაგონებისას ხუთჯერ გაიხედავს უკან და „ტერიტორიას შეამოწმებს“, არავინ არ მამხილოს „სოფლურ სტიქიაშიო“. ვახ, მერე რა, რომ მთის და ბარის შვილია, მაინც შექსპირის პიესებზეა გაზრდილი და მხოლოდ ჯენის ჯოპლინს, ჯიმი ჰენდრიქს, მიკ ჯაგგერს და რავიცი კიდე ვინ ჯანდაბაა „სტილი“, იმათ უსმენს. და უცებ ვინმემ რომ გაიგოს, რომ შემთხვევით, სადღაცა „პატარა ხარ, პატარა ხარ, პატარა, სიყვარულმა ხელის გულზე გატარას“ მოსმენა მოუწია! ეუფ, წარმოიდგინე რამხელა „პაზორია“!

მსგავსი "პაზორისგან" თავის დასაცავად კი, ფეისბუკზე ლეილა თოდაძის სიმღერას დააშეარებს და ვითომ იღადავებს – „ნახე გოიმებს დავცინიო“. აი, პირადად ვიცნობ ასეთს რა! 

"გოიმების დაცინვა" კი, ნაღდი სოფლელის მთავარი ინდიკატორია. 

რა სტილებზეც არ უნდა შეჯდეს და რა ნიღბებშიც არ უნდა დამალოს თავისი დაკომპლექსებული სიფათი, „უდონოების“ დაცინვით, მაინც გამოამჟღავნებს თავის პლებეურ წარმოშობას. 

როცა თავისი ჭკუით "ელიტურ", სნობურ, „დახვეწილ საზოგადოებას" მიბაძავს და „ავტორიტეტების აზრზე“ დაყრდნობით იმარიონეტებს, მაშინ აყროლდება ყანას სუნით.

"სოფელოსაც" და "არასოფელოსაც", რომელიც სხვებს დასცინიან, ურჩევნიათ ჯერ საკუთარი თავი თავი მოიწესრიგონ, ადამიანს დაემსგავსონ, შაურმების და სხვა ნაგავი საკვების ჭამას მოეშვან, მერე კი, საკუთარ კომპლექსებზე იმუშავონ და ყველაფერი მშობლიურის მიმართ ზიზღიც მოიშორონ. 

თორემ, ძალიან საზიზღარი სანახავია, როცა, სქელტრაკიანი, ან გამხმარ-დამჭკნარ-ტრაკიანი, ცელულიტიანი, გაწეწილი ბატის კანიანი არსება, რომელიც 24 საათი ნაცემი ძაღლის გამომეტყველებით დადის, - პარიზებზე, ნიუ-იორკებზე ლაპარაკობს და თავისი საცოდავი კომპლექსების დასამალად სხვებზე ღადაობს!

ჯერ სარკეში ჩაიხედე! ზურგი და ჩამოშვებული მხრები გაისწორე!  

P.S. ორი ვაკელი გოგო სვეტობს: ვააიმეე გოოგოოო, რა მურტალი ამინდიააა!

       ..ამ სვეტუნებს სოფლელი ლამაზმანი შემოუერთდება: ხოო, გოო, მართლა რა                        ჩაჯმული ამინდია! :))))

გეია თუ არა?

ჩემ ნაცნობ გოგოს გეი შეუყვარდა და ტვინს გვიბურღავდა გეია თუ მეჩვენებაო.

რა ვიცი, თუ "რაღაცნაირი" გგონია, ესეგი "იმნაირია". უტვინო ქალი თუ არ ხარ, წესით გეიზე არ უნდა აგენთოს მწვანე. უნდა მიხვდე რომ გეია და არ შეაწუხო.

კაცების დეფიციტისგან დატანჯულ ქალებს, ეტყობა ცალ ფეხზე ჰკიდიათ მათი ორიენტაცია და ტანკივით უტევენ საწყალ ლატენტურებს.

ან მართლა ვერ ასხვავებენ გეებს და ჰეტეროებს, ან ალბათ, ქვეცნობიერად მათი "გამოსწორების" იმედი აქვთ. რა სიტყვით ვახსენო ქალები, რომლებიც მიმტკიცებენ, რომ რონალდო-ლეონარდო-რიკი მარტინი, დენიელ რედკლიფი და კიდევ სხვა "sweet boys"-ები გეები არ არიან?

მე ის საწყალი ბიჭი მახსენდება, რომელსაც 15 წლის წინ ჩემი ჯგუფელი გოგო საჯარო ბიბლიოთეკაში კოცნით ახრჩობდა და ბოლოს იმან ვერ მოითმინა, თავი დამანებე გეი ვარო. მაგრამ ჩემი ჯგუფელის ტემპერამენტი ბრმა და სასტიკი იყო..

დღესაც, სხვა ქალებთან ერთად, მინდა თუ არ მინდა, მაინც გეების "ანატომიას" ვსწავლობ. ასე რატომ დაჯდა, როგორ ჩაიცინა, რა აცვია, გეია თუ არა?

ნუ რა აზრი აქვს ამ ყველაფერს? თუ რაღაცა გეჩვენება, ესეგი არ გეჩვენება, მართლა ეგრეა!

ჩახლართული სიტუაციაა:

1. გეი, რომელსაც ქალი არ უნდა, მაგრამ ცოლი მაინც ჰყავს, შვილებიც ჰყავს. 15 წელი ქალთან ცხოვრობს და მერე მისი მოზარდი შვილი თავისი კლასელისგან იგებს, რომ მამიკო სხვისი მამიკოს საყვარელია.

2. გეი, რომელიც ვერ აღიარებს, რომ გეია და ნათესავების ხათრით გოგოს ხვდება. ის გოგო კი, თავის დაქალებს უბურღავს ტვინს: გეია თუ მეჩვენება?

3. სიტუაცია უფრო რთულდება, როცა თავად გეიმაც ვერ გადაწყვიტა გეია თუ ჰეტერო: მე-8 კლასში პარალელური კლასიდან დათო უყვარდა, უნივერსიტეტის მე-2 კურსზე 2 გოგოსთან და ერთ კაცთან ჰქონდა რომანი და ახლა 29 წლის ასაკში არ იცის ვინ უყვარს, გოგო თუ ბიჭი.

ჰო, ასეც ხდება.

აი ეს გაურკვევლობაა საშინელება ქალებისთვის, იმიტომ, რომ სანამ გეი თავად  გაერკვევა საით უბერავს ქარი, საწყალ შეყვარებულ ქალს ჭაღარა გაუჩნდება თმაში.

იმედი მაინც არ დაკარგონ, იქნებ ბისექსუალია? დღეს ქალზეა გადაყოლილი, ხვალ კი, ისევ დათოს დაუბრუნდება. 

მგონი, ყველა ადამიანი ბისექსუალია.. გარკვეულწილად.. ჰო, მგონი, ყველა ადამიანი ბისექსუალია.

Don't worry, be happy!

პირველი ღალატის ნერვიულობა და ფორიაქი

რატომ მოსწონთ ქალებს ანნა კარენინას ან მადამ ბოვარის ტიპაჟები? ანუ ის ფილმები და რომანები, სადაც მთავარი ქალი-გმირი ისეთი პატიოსანი და ღირსეულია, რომ უკვე დიდი ხნის მობეზრებულ ქმარსაც კი, უდიდესი სულიერი წამების შემდეგ ღალატობს? 

ბევრ ქალს, ქმართან გაშორებას სიკვდილი ურჩევნია. იმიტომ კი არა, რომ უაღრესად პატიოსანია ან ქმარზე გიჟდება, უბრალოდ იმდენად მიეჩვია ოჯახურ ცხოვრებას, რომ წარმოდგენა არ აქვს განქორწინების შემდეგ როგორ იცხოვროს ან რა უნდა აკეთოს. 

ასეთი იძულებით "ერთგული" ქალი ადიულტერზე წასვლამდე ძალიან დიდხანს ფიქრობს, შესაძლო შედეგებს აანალიზებს და შემდეგ ღალატზე ისეთი ნაწვალები ნერვებით მიდის, რომ "აკრძალული სიყვარულისგან" სიამოვნების მიღების ნაცვლად, ჯოჯოხეთის ქვაბში იხარშება. ონორე ბალზაკის „მამა გორიოსავით“, ჯერ გმირულად ეწინააღმდეგება ბუნებას, მაგრამ ბოლოს მაინც მარცხდება „ძლიერ გრძნობასთან“ - უფრო სწორად ინსტინქტთან. 

ყურში სულ დედის, ბებიის, მამის ან კიდევ ვიღაცის ხმები ჩაესმის, რომ მრუშობა უდიდესი ცოდვაა. რომ ცხოვრების ბოლომდე უნდა იყოს ერთგული იმ სიყვარულის, რომელიც მე-10 კლასში დაიწყო, მაგრამ ახლა უკვე თმა-გაცვენილ, ღიპიან მუთაქად იქცა და მთელ თავისუფალ დროს კომპიუტერთან თამაშობს, გაზებს უშვებს და გულის რევის გარდა ვერცერთ ემოციას ვეღარ იწვევს.

"ღირსება-წესიერების" დოგმებზე აღზრდილი ქალი საკუთარ თავში "სულიერი სიწმინდის" გაცოცხლებას ცდილობს და ასე მსჯელობს: მერე რა რომ ჩემი პირველი სიყვარული და შვილების მამა დღეს კასტრირებულ ბეჰემოტს ჰგავს, სხეულის ფორმას რა მნიშვნელობა აქვს კაცო, სამაგიეროდ, კარგი ადამიანია  და ა.შ.  

მე ხომ ადამიანი ვარ, ადამიანური გრძნობებია მთავარი და არა ფიზიკური ლტოლვა! ცხოველი არ ვარ, შვილები მყავს, მამა მყავს.. მე წესიერი ქალი ვარ... არ შეიძლება.., ეს ცუდია.. - ფიქრობს. 

ასეთი სულიერი ჭიდილის დროს ის ხან „მადამ ბოვარია“, ხან ანა კარენინაა, ბოლოს კი, ადამიანური ბუნება მაინც თავისას შვრება, იმიტომ, რომ შეუძლებელია მთელი ცხოვრება ქმრის ან ცოლის დეფორმირებული სხეული გინდოდეს. 

მერე ზუსტად ის ქათმუშკა, რომელიც სამი წლის წინ პირქაფიანად გიმტკიცებდა, რომ "მოღალატე ცოლებს უკანალში ცხელი თმის ფენი უნდა გაურჭოო", (მე ვიცნობ ასეთ შტერს) დღეს თავადაც ღალატობს ქმარს სხვის ქმართან და ადიულტერის პირველ პაემანზე მისული, შეშინებული თვალებით „დანაშაულის“ ტერიტორიას ათვალიერებს, ემანდ ვინმემ არ შემამჩნიოსო.

იქნებ შენი ქმარი სკოლაში ყველა გოგოს მოსწონდა, მაგრამ მან შენ აგირჩია. მანიაკი და ლოთი არაა. შენთან თანაცხოვრებისას გამელოტდა, გასუქდა ან სხვანაირი დეფორმაცია მიიღო. დღეს ის აღარ გიყვარს და აღარ გინდა, აღარ მოგწონს. მარტო შენ კი არა, სხვა ქალებსაც არ მოეწონება ასეთი და ეს აბსოლუტურად ნორმალურია: იმიტომ, რომ გიყვარს და გინდა ის, რაც კარგია და რაც ყველას მოსწონს.

თუ მოღალატე კაცი თავის საქციელს პოლიგამიას და "მამაკაცის ფიზიოლოგიას" აბრალებს, ქალს ამით თავის გამართლების ფუფუნებაც არ აქვს. არადა, ბარემ ქალიც პოლიგამიურია. მთელი ცხოვრება გვერდზე მხვრინავი ხინკლის მცეცხლავი კომბაინი როგორ აიტანოს? თვალები დახუჭოს და მარიო ჩიმარო წარმოიდგინოს? :))) თუმცა, დეფორმირებულ სხეულებს გარკვეული პერიოდის მერე სექსიც აღარ აქვთ და ნათესავებივით ცხოვრობენ.. ბავშვების ხათრით.

სიყვარული? 

სიყვარული არის იქ, სადაც სილამაზეა და არა საცოდავობა. სიყვარული მთავრდება იქ, სადაც სილამაზე იკარგება და ლტოლვაც ქრება. სხვა დანარჩენი კი, - ნათესავური თანაცხოვრება და ფსიქო-ფიზიკური სადო-მაზოხიზმია!

ისე კი, ჯოჯოხეთური განცდები ქალს მხოლოდ პირველი ღალატის დროს აქვს. შემდეგი ეტაპები უფრო ადვილია და სანამ შაურმის შრედერი სახლში კომპიუტერთან თამაშობს და გაზებს უშვებს, მისი ცოლი შედარებით უფრო მშვიდი სინდისით უღრმავდება ადიულტერის პროცესს.

სელავი, დიარ, სელავი!..

როცა შვილი - შენი ერთადერთი "მიღწევაა"

შვილით უნდა იტრაბახო თუ ის სახელოვანი ექიმი, ნობელის პრემიის ლაურეატი, მსოფლიო ჩემპიონი ან ხალხისთვის სასარგებლო პროფესიის წარმატებული წარმომადგენელია. მაგრამ, თავად ის ფაქტი, რომ შენ ბავშვი გააჩინე არ არის საამაყო, იმიტომ, რომ ამას ძაღლიც, კატაც, ვირიც და ღორიც აკეთებს.

უბრალოდ, ძაღლი და ღორი დედობისთვის, მუცელზე გაჩენილი სტრიებისთვის და დეფორმირებული მკერდისთვის გმირის წოდებას და ქება-დიდებას არ ითხოვს. ცხოველი ხვდება, რომ ეს ბუნებრივი პროცესია და პრემიას ამის გამო არავინ მისცემს. ცხოველებმა ისიც იციან, რომ ყველა არსების შვილი საყვარელია და რომ მისი გაჩენილი არაფრით არ ჯობია სხვის პატარებს.

ისე კი, ყოჩაღ, კარგია, რომ  კლიმაქსამდე მოასწარი და გ ა ა ჩ ი ნ ე! მეშვიდე ცაზე ხარ, რომ გათხოვდი, რომ ვიღაცამ დაგაორსულა და სასოწარკვეთილი შინაბერა აღარა ხარ. აწი ფრიად საამაყო დედის მისია გაკისრია!

თუმცა მარტო ქალი  რატომ? ამით კაცებიც ტრაბახობენ. აგერ, ნახეთ კაცო, მთლად იმპოტენტი კი არა ვარ! აგერ ბავშვი ხომ გავაკეთე! 

რა ქნას აბა? სხვა რა დაპოსტოს? რა მიღწევები ავქს სხვა? რითი იტრაბახოს?

მავნებელი Cinderella!

სინდერელლას ზღაპართან გაცნობის ასაკიდან თითქმის ყველა გოგონა იზრდება პატარა კონკიად, რომელიც მდიდარ პრინცზე ოცნებობს და მას ელოდება. უფრო სწორად, პატარა უაზრო პარაზიტი იზრდება. 

გოგონა პრინცს ელოდება მანამდე, სანამ ცხოვრებისგან იმედგაცრუებული, დაღლილი და გაცვეთილი, მიხვდება, რომ პრინცები კონკიებზე არ ქორწინდებიან და იმისთვის, რომ პრინცს გაჰყვე ცოლად, მხოლოდ ლამაზი კაბა არაა საკმარისი. 

დიახ, კონკია მავნებელი ზღაპარია, რომელიც უამრავ მუქთაქორა "პრინცესას", ზრდის, რომლებიც მილიონერ ქმრებზე ოცნებობენ და არაფერს აკეთებენ. „აი, გაჰყვება ცოლად მდიდარ კაცს და იქნება „კნეინასავით“ - ასე ახალისებენ დეგენერატი დედიკოებიც თავიანთ პრინცესებს. 

ასეთ პრინცესებს ცხადია არაფრის კეთების სურვილიც არ აქვთ და 11-წლიდან "გლამურზე" ოცნებობენ. მათი ერთერთი ლეგენდის თანახმად, მოდელი ნატალია ვოდიანოვა თურმე ბაზარში კარტოფილს ყიდდა, შემდეგ უცებ სამოდელო ბიზნესის ვარსკვლავი გახდა და მერე ინგლისელ ლორდს გაჰყვა ცოლად. ლამაზი ზრაპარია, ხო? ოღონდ, ის ნაწილი, თუ როგორ დადიოდა ნატალია დებილურ კასტინგებზე, ღამის ტუსოვკებზე და რამდენი „ღამის პრინცი“ გამოცვალა მანამდე სანამ თავის გეი და ლოთ ლორდს გაჰყვებოდა ცოლად, ზღაპრიდან ამოღებულია.

მეორე ზღაპარი: თურმე ცნობილი მოდელი ჟიზელ ბუნდხენი მოდის აგენტებმა მაკ-დონალდსში აღმოაჩინეს და ის მაშინვე Vogue-ს გარეკანზე აღმოჩნდა. იმ ნაწილზე, თუ რამდენი „პრინცი“ გამოცვალა ჟიზელმა მანამდე არაფერია ნათქვამი. ნუ, "პრინცესებს" სჯერათ ზღაპრების და მსგავსი დებილური ისტორიები მოჰყავთ მაგალითად.

კეთილი ფერიების და პრინცების მოლოდინში გოგონები ცხოვრების საუკეთესო წლებს კარგავენ. ხოლო, იმას, რომ შენი კეთილი ფერია შენ თვითონ უნდა იყო, თავად იზრუნო კაბებზეც, გარეგნობაზეც და პრინცესას ეტლზეც, მათ არავინ არ ასწავლის. არც იმას ასწავლიან, რომ ნამდვილი პრინცესა ჭკვიანი და საინტერესო პიროვნებაა და არა ლამაზ კაბაში ჩაკვეხილი კუკუნა. 

მე კი, მთელი ბავშვობა თუნდაც იმიტომ მძულდა კონკია, რომ თავისი დედინაცვალი და ავი დები თმებით ვერ ათრია. სულ ვფიქრობდი, რომ ეს საცოდავი, უსუსური არსება ვერ იქნებოდა ჩემთვის იდეალი და მისაბაძი. აი პეპი გრძელიწინდა სულ სხვა საქმეა! პეპი მიყვარდა და 40 ჯერ მაქვს წაკითხული ჩემი პეპპილოტა!!

ტანი - ქალღმერთი, სახე - ბებერი თხა

სხეულს თუ ტანს ფიტნესებით და დიეტებით უშველი, მაგრამ სახე ისეთი ოხერია, რაც გინდა გააკეთე, მთელი შენი ბიოგრაფია და განვლილი ცხოვრება მაინც სიფათზე გეწერება. ანუ, შინაგანად თუ იხრწნი და იტანჯები ეს აუცილებლად თვალებზე, გამომეტყველებაზე დაგეტყობა.

***

ცხელი ზაფხულია. ჩემს წინ ქალი დგას ზურგით. მოხდენილი, გარუჯული, გრძელი შავი თმებით. ლამაზი თეთრი კაბა აცვია. მის ლამაზ სილუეტს ეტყობა, რომ სადღაც 40-45 წლისაა. მონიკა ბელუჩის, მაკა ასათიანის და მეგან ფოქსის mix-სი წარმოვიდგინე და მოუთმენლად ველოდები, როდის მოტრიალდება, რომ ამ ქალღმერთის ლამაზი სახეც დავინახო. 

მერე, მის ალბათ ოდესღაც ლამაზი თვალების ქვეშ უსიამოვნო შეშუპებებს ვხედავ, პირის გარშემო ნაოჭებს, გამომჭკნარ კანს, ნატანჯ გამომეტყველებას, დაღლილ მზერას, რომელშიც იმედგაცრუება, სასოწარკვეთა და რაღაცნაირი გულგრილობა ერთად იკითხებოდა. 

აღფრთოვანების ნაცვლად უცებ სიბრალული ვიგრძენი. ეს არ იყო ქალღმერთი. ეს იყო ჩვეულებრივი ქალი, რომელსაც მზერაზე ეტყობოდა, რომ დამჭკნარ სილამაზეს მისტიროდა და ეგონა, რომ მოხდენილი სხეულით, რუჯით და მოკლე კაბით ისევ იმ ახალგაზრდა გოგოშკას დაემსგავსებოდა, როგორიც ადრე იყო. ისიც ჩანდა, რომ ფიტნესი მისი სხეულისთვის უცხო არ იყო. ეტყობოდა, რომ კარგა ხანს შრომობდა ფიტნეს-დარბაზში და ახლა „პლიაჟზე“ შედეგების დემონსტრირების დრო იყო. ხომ უნდა აჩვენოს პატარა შაურმისტ-ფასტფუდა გოგოებს რა არის მაგარი ქალი. 

ფასტფუდებს დიდი ხანია აღარ ჭამს, მაგრამ დილას ისევ ყავით და სიგარეტით იწყებს. იმიტომ, რომ ეს იმიჯია, - "საბედისწერო ქალი" ყავის, სიგარეტის და ალკოჰოლის გარეშე წარმოუდგენელი ჰგონია. ფიტნესი კარგია, მაგრამ "ბავშვი კი არ ვარ დილა რძით და ვაშლის წვენით დავიწყოო". და საერთოდ, "ყავა და სიგარეტი ძალიან სექსუალურია". ოღონდ

40 წელს რომ გადაცდება "სვეტსკი" გოგოს შეშუპებული სახე შარშანდელ კარტოფილს დაემსგავსება. ფიტნესი აღარ შველის. 

ტანი მოხდენილია, მაგრამ სახე მაინც ბებერი. იმიტომ, რომ სპორტ-დარბაზში ძალიან გვიან მივიდა. უკვე შეშუპებული სიფათით მივიდა. იმიტომ, რომ ფიტნესი მანამდე უნდა დაიწყო, სანამ ბებერი თხის სიფათი გექნება.

იმიტომ, რომ მავნე ჩვევების მავნებლობა მითი კი არა - მწარე რეალობაა. იმიტომ, რომ სტრესი, ნერვი, ბოღმა, შური, სასოწარკვეთილობა, იმედგაცრუება და ყველა ნეგატივი სახის ნაკვთების ყველა უჯრედში მყარად ჯდება და იმ სახეს ბუდდაც ვეღარ გააკეთილშობილებს. 

ოჯახურ-რომანტიკული შვებულება ვიაგრას გარეშე

შვებულებების სეზონი დაიწყო. 

ყველა, ვისაც ფეხები აქვს ზღვაზე წავიდა და ბედნიერი ოჯახური დასვენების ფოტოებს პოსტავს. 

ვინ ვისზეა ნაკლები? 

ერთი ჩემი ნაცნობი ქალიც ოჯახურ შვებულებაში მიდის ქმართან ერთად. უკვე ვიცი როგორ ფოტოებს დადებს.

დიდხანს იფიქრა ამ გოგომ და ბოლოს გადაწყვიტა, რომ წელს ბავშვებს არ წაიყვანს: „ჩვენი ქორწინების მე-9 წელს აღვნიშნავთ და რომანტიკაზეც უნდა ვიფიქროთო“.

მისი ორჯერ ნამშობიარევი, სტრიებიანი, ცელულიტიანი სხეული და ჩაფუშული მკერდი წარმოვიდგინე "ბიკინებში" და "თუ რომანტიკაა ყოველი შემთხვევისთვის ვიაგრაც წაიღე“ - მეთქი. 

„ჩემ ქმარს ვიაგრა ჯერ არ სჭირდებაო“ - ეწყინა.

ეჰ, ოჯახური რომანტიკა.. განა რეალურია ვიაგრას გარეშე :)))

ცოლს უხარია, ქმარს კი, რთული განსაცდელი ელოდება. 

ოფისში ჯდომისგან გასიებულ ღიპუცას ალბათ ისევ გაუჭირდება "გეგმის შესრულება" (შვიდ თვეში ერთხელაც). არადა, იქაც თუ ვერ დააკმაყოფილა თავისი მუდამ ყველაფრით უკმაყოფილო, ისტერიჩკა ცოლი, ქალს სახლში უფრო გაფსიხებულს ჩამოიყვანს და "მერე როგორ გინდა იცხოვრო ამ ეშმაკის მაშხალასთანო?" - ფიქრობს :))

თან ამხელა იპოეთეკა და კრედიტიც აქვთ აღებული ერთად. ოჯახს ფაქტიურად ცოლი ინახავს და გინდა არ გინდა უნდა შეინარჩუნო ოჯახი.

ნუ, სხვა დროს, სამსახურიდან დაბრუნებულს არც ისე ძალიან გიჭირს ქმრის მოვალეობის შესრულებისგან თავის არიდება: დაღლილი ხარ.. მაგრამ შვებულებაში? "რომანწიკულ" ადგილას არ იტყვის, რამ დაგღალა შენ საცოდავო ჯაგლაგო? 

რას იზამ, ხომ ვერ აღიარებ, რომ ამ ცელულიტიან ძროხაზე უკვე დიდი ხანია აღარ გიდგება, თან ლუდმაც თავისი საქმე გააკეთა და უბრალოდ ვეღარ ქაჩავ რა!
მოკლედ გლახადაა საქმე.

ალბათ, ჯობია ისევ "ოჯახურ სიწმინდეზე" დაიწყო ლაპარაკი: სიწმინდეზე ვეღარ აგიდგება და ა.შ...

მაგრამ, ოდნავ მაინც თუ დაგრჩა ძალა, შეგიძლია დღისით პლიაჟზე ნანახი ნაშებისგან მიიღო "პოზიტივი" და ღამით რომანტიკულ ბუდეში გმირულად სცადო "ოჯახის შენარჩუნება".

ნუ ახლა, ეს ყველაფერი რომც აუხსნა ცოლს, მაინც არ დაგიჯერებს. რას ჰქვია აღარ მოგწონვარო? 

არადა, ვინმემ ხომ უნდა უთხრას, შე კაი ქალო, გაუშვი ეს გაჭირვებული თავის ძმაკაცებთან ერთად წავიდეს დასასვენებლად. შენთვისვე უკეთესია, უფრო „გამოჯანმრთელებულიც“ დაგიბრუნდება! 

მაგრამ, არა! მარტო რომ გაუშვას ოჯახის სიწმინდე დაიკარგება! და საერთოდ, ცოლ-ქმარმა სულის ამოხდომამდე ერთმანეთს უნდა უყურონ! 

თანაც, ერთგულ ცოლს თავი ადრიანა ლიმა თუ არა, მინიმუმ ადრიანას ბებიას ახალგაზრდული ვერსია ჰგონია და ამ ბოლო შვებულებაში ბოლოს მოუღებს იმ საცოდავ ქმარს!  :)))

ყველაზე მაგარი ძმა-ქალი

რამხელა ენერგიას ხარჯავს ჩემი ნაცნობი გოგო თავისი „ძმაკაცის“ "საკეთილდღეოდ". მისი საყვარელი ფეხბურთელის ძაღლის სახელიდან დაწყებული, მისი ბებიის დაქალის დაბადების დღეც კი ახსოვს. მის იდიოტურ ხუმრობებზე კისკისებს და დიდი მონდომებით უსმენს „საინტერესო“ ისტორიას, თუ როგორ მიარტყა მეზობლის ჭიშკარს მანქანა მისი ნათლიის მეზობლის ბიძაშვილმა... 

ოღონდ ამ „ძმაკაცს“ უნდოდეს და ღამის 2 საათზე ბავშვს დააძინებს და საზამთროს მურაბასაც მიუტანს სახლში. მაგრამ, სამწუხაროდ, ის ძმაკაცი მისგან ღამის საათებში მურაბას არ ითხოვს.. 

ცხადია, ეს გოგო იმ „ძმაკაცთან“ უფრო ახლო ურთიერთობაზე(ც) არ იტყოდა უარს, იმიტომ, რომ „კარგი ბიჭია“ და დიდი ხანია იცნობს, მაგრამ ეს ოხერი ძმაკაცი მაინცდამაინც სქარლეტ იოჰანსენ-ზე მასტრუბირებს.

მოკლედ, არ უნდა ეს კარგი და მეოჯახე გოგო იმ უმადურ ვირს!

თუმცა არ იდადრდოთ, ამ გოგოს "ზაპასში" კიდევ რამდენიმე ასეთი „ძმაკაცი“ ჰყავს, რომლებზეც ერთნაირი დაუღალავი მონდომებით ზრუნავს. ძალიან მეგობრული გოგოა, მაგრამ ოხ ეს კაცები! მაინც ადრიანა ლიმა უნდათ!

მაგრამ ფარხმალი არ დაყაროს, იმიტომ, რომ ადრიანა ლიმა მხოლოდ მასტრუბირების დროს უნდა, რეალურ ცხოვრებაში კი აი ასეთი მეგობარი გოგო კარგია. მას პატარა ბავშვივით კისერზე შეაჯდება და საყოფაცხოვრებო ვალდებულებებისგან დაისვენებს. 

„ძმაკაცები“ ბოლოს თავად ყრიან ფარხმალს, როდესაც საბოლოოდ რწმუნდებიან, რომ ადრიანა ლიმებთან შანსი არ აქვთ და თავიანთ „დაქალ“ ქათმუშკებზე ქორწინდებიან. 

„კარგი გოგოა, ადრიანა არ არის, მაგრამ ამას ჩემ სუნიან წინდებს მშვიდი სინდისით ჩავაბარებ“ - ფიქრობს ძმაკაცი..

ცხოვრება ქვემძრომობის გარეშე

რა შეიცვლვლება შენს ცხოვრებაში თუ აბსოლუტურად ყველანაირ ქვემძრომობას და ლაქუცობას შეწყვეტ? 

რას დაკარგავ?  სამსახურს? :)) გარშემომყოფთა „სიყვარულს და პატივისცემას“?

დიახ მართალი ხარ! შენ, ყველაფერს დაკარგავ, იმიტომ, რომ "პოდხალიმაჟის" გარეშე არაფერი ხარ, ნული ხარ!

იმიტომ, რომ ძალიან ბევრი ადამიანის ცხოვრება მლიქვნელობაზე და ლაქუცობაზეა აწყობილი და ქვემძრომები, ქვეშაფსიები და ლაქუცები თუ არ იქნებიან, მართლაც ბევრ რამეს დაკარგავენ. 

შეუცვლელი ხომ არავინ არის და შენნაირი ე.წ.„პროფესიაონალი“ თანამშრომელი ყველგან ყრია. რით განსხვავდები მაგალითად სხვა საშუალოსტატისტიკური ჟურნალისტისგან, იურისტისგან, პიარ-მენეჯერესიგან, ფოტოგრაფისგან? არც არაფრით! ჩვეულებრივი უსახური აჩრდილი და სამსახურის უფროსობისთვის მხოლოდ სტატისტიკა ხარ. შენ გაგიშვებს და ორ დღეში სხვას აიყვანს. ისევე, როგორც მას გაუშვებენ და შენ მერე სხვა უფროსს შეუძვრები! 

ჰო და, ასეთ მოცემულობაში, ოსტატური „პოდხალიმაჟი“, ლაქუცობა - ბრძოლაა გადარჩენისთვის. იჯექი და ტრაქში ძვრომის ხელოვნება დაამუღამე :) 

ჯერ მინიმუმიდან დაიწყე: "ზემდგომ პირებს" ყველა გამოყლევებული დებილური ფოტო "დაულაიქე", "დაუგულე", "დაუკომენტე" - "ვაუ რა ლამაზი, რა მაგარი ხარო"!

იძულებული ხარ ასე მოიქცე. იძულებული ხარ იყო ლაქუცი. საქმეს სჭირდება ასე. როგორც იტყვიან: „Не подмажешь, не поедешь“.

კარგად შესრულებულ ქვემძრომობას შედეგი აუცილებლად ექნება. შენი უფროსი დაიჯერებს რომ მაგარი გოგო ან მაგარი ბიჭია. ინსტინქტურად კი ხვდება, რომ,  ჩვეულებრივი კინკილა ადამიანია, მაგრამ დროებით, დიდი სიამოვნებით დაიჯერებს,  სანამ "პოზაშია" :))) იმიტომ, რომ ადამიანების ეგო ძალიან საცოდავია და უყვართ მლიქვნელობა და მლიქვნელები.

ვხედავდი, როგორ „დამაჯერებლად“ ეტენებოდნენ თანამშრომლები თავიანთ უფროსებს. ზოგი როგორ ლამაზად უმზადებდა ყავებს ან სხვა სათოხლაოებს და მერე ჩინური რესტორნის ოფიციანტის შემართებით მიართმევდა. როგორ „თბილად“ არქმევდნენ მოფერებით მეტსახელებს და მერე „დიდი სიყვარულით“ მიმართავდნენ იმ მეტსახელებით. როგორ ოსტატურად თავს უქნევდნენ უფროსის ნათქვამ სისულელეებს და უმაკიაჟო, დაღლილი ვირთხის სიფათზეც წერდნენ: „ვაუ, რა ლამაზი ხარ“. მანამდე, სანამ ახალი უფროსი დაინიშნებოდა. 

ასეთი ჯაფის წყალობით ინარჩუნებდნენ თავიანთ არაფრის მაქნის ტრაკებს სამსახურში. სწორედ ასეთი "ნიჭის" წყალობით, სამხახურში თანამშრომლების ტოტალური გაშვებების ფონზეც კი, თითო-ოროლა სუპერ-ქვემძრომი მუდამ ინარჩუნებდა სამსახურს.

ქვემძრომობა ჭრის. რა თქმა უნდა, მლიქვნელობის საწყალი ობიექტი, რომელსაც ასე შემართებით „უძვრები“, ყველაფერს ყლაპავს. შენ მას აქებ, მას კი ჰგონია, რომ მართლა მაგარი გოგო/ან ბიჭია. რა ჰქნას, უნდა რომ ასე ეგონოს/ასე იყოს. რაღაც მომენტში ავიწყდება საწყალს, რომ თანამდებობიდან თუ გაუშვებენ, პირველები სწორედ ის ქვემძრომები აქვევენ ზურგს და შეწყვეტენ გამარჯობის თქმას!

და შენც, ქვემძრომობას, როგორც „ჯუნგლებში გადარჩენის“ ხერხს იყენებ და გეპატიება კიდევაც. სხვა რა გზა გაქვს? რისი პროფესიონალი ხარ? რა ნიჭი გაქვს?  ვის რაში სჭირდები აბა? 

მგონია, რომ ძალიან დამღლელია პოდხალიმობა! არაა, ლაქუცებო? :)