ყველაფერს დაკარგავ, იმიტომ, რომ "პოდხალიმაჟის" გარეშე არაფერი ხარ, ნული ხარ! იმიტომ, რომ მარტო შენი კი არა, ძალიან ბევრი ადამიანის ცხოვრება და კარიერა მლიქვნელობაზე და ლაქუცობაზეა აწყობილი და ქვემძრომები, ქვეშაფსიები და ლაქუცები თუ არ იქნებით, მართლაც ბევრ რამეს დაკარგავთ.
შეუცვლელი ხომ არავინ არის და შენნაირი „პროფესიაონალი“ თანამშრომელი ყველგან
ყრია. რით განსხვავდები მაგალითად სხვა საშუალოსტატისტიკური ჟურნალისტისგან, იურისტისგან, პიარ-მენეჯერესიგან, ფოტოგრაფისგან? არც არაფრით! სამსახურში უფროსობისთვის მხოლოდ სტატისტიკა ხარ. შენ გაგიშვებს და ორ დღეში სხვას აიყვანს. ისევე, როგორც მას გაუშვებენ და შენ მერე სხვა უფროსს შეუძვრები!
ჰო და, ასეთ მოცემულობაში, ოსტატური
„პოდხალიმაჟი“, ლაქუცობა - ბრძოლაა გადარჩენისთვის. იჯექი და ტრაქში ძვრომის ხელოვნება დაამუღამე. ჯერ მინიმუმიდან დაიწყე: "ზემდგომ პირებს" ყველა გამოყლევებული დებილური ფოტო "დაულაიქე", "დაუგულე", "დაუკომენტე" - "ვაუ რა ლამაზი, რა მაგარი ხარ"!
იძულებული ხარ ასე მოიქცე. იძულებული ხარ იყო ლაქუცი. საქმეს სჭირდება ასე. როგორც იტყვიან: „Не подмажешь, не поедешь“. კარგად შესრულებულ ქვემძრომობას შედეგი აუცილებლად ექნება. შენი უფროსი დაიჯერებს რომ მაგარი გოგო ან მაგარი ბიჭია. ინსტინქტურად კი ხვდება, რომ, ჩვეულებრივი კინკილა კაცუნაა, მაგრამ დიდი სიამოვნებით დაიჯერებს, იმიტომ, რომ ადამიანების ეგო ძალიან მაგრად ეღადავება მათ და უყვართ ხოტბა და მლიქვნელები.
ვხედავდი, როგორ „დამაჯერებლად“ ეტენებოდნენ თანამშრომლები თავიანთ უფროსებს. ზოგი როგორ ლამაზად უმზადებდა ყავებს ან სხვა სათოხლაოებს და მერე ჩინური რესტორნის ოფიციანტის შემართებით მიართმევდა. როგორ „თბილად“ არქმევდნენ მოფერებით მეტსახელებს და მერე „დიდი სიყვარულით“ მიმართავდნენ იმ მეტსახელებით. როგორ ოსტატურად თავს უქნევდნენ უფროსის ნათქვამ სისულელეებს და უმაკიაჟო, დაღლილი ვირთხის სიფათზეც წერდნენ: „ვაუ, რა ლამაზი ხარ“. მანამდე, სანამ ახალი უფროსი დაინიშნებოდა.
ქვემძრომობა ჭრის. მლიქვნელობის საწყალი ობიექტი, რომელსაც ასე შემართებით „უძვრები“, ყველაფერს ყლაპავს. შენ მას აქებ, მას კი ჰგონია, რომ მართლა მაგარი გოგო/ან ბიჭია. რა ჰქნას, უნდა რომ ასე ეგონოს/ასე იყოს. რაღაც მომენტში ავიწყდება საწყალს, რომ თანამდებობიდან თუ გაუშვებენ, პირველები სწორედ ის ქვემძრომები აქვევენ ზურგს და შეწყვეტენ გამარჯობის თქმას!
ქვემძრომობას, როგორც „ჯუნგლებში გადარჩენის“ ხერხს იყენებ და გეპატიება კიდევაც. სხვა რა გზა გაქვს? რისი პროფესიონალი ხარ? რა ნიჭი გაქვს? ვის რაში სჭირდები აბა? მგონია, რომ ძალიან დამღლელია პოდხალიმობა! არაა, ლაქუცებო? :)
